فرهاد عشوندی: این حاصل گپی است دوستانه که شاید عادل فردوسی‌پور با دیدنش در قالب گفت‌و‌گویی کوتاه، دلخور شود. عادل مدت‌هاست که مصاحبه نمی‌کند. او که یکی از کاربران سایت ما هم محسوب می‌شود، بعد از اجرای آخرین برنامه 90 سال 1389 چند دقیقه‌ای را با ما به بحثی دوستانه نشست.
فردوسی‌پور که به کارشناس ورزشی در میان مردم شهره است و او را همه به صبقه ورزشی‌اش می‌شناسند، در نظرسنجی خبرآنلاین به عنوان کاندیدای بخش تلویزیون معرفی شد. جایی که توانست از میان چهره‌هایی سرشناس چون مهران مدیری، داود میرباقری و فریبرز عرب نیا با اختلاف رای بالا مرد سال لقب بگیرد.
فردوسی‌پور با کسب 64 درصد آرا در حالی که مهران مدیری به عنوان نفر دوم، تنها 11 درصد آرا را کسب کرده بود توانست مرد سال «تلویزیون» ایران از نگاه شما باشد. راستی چرا عادل این قدر بین مردم محبوب است؟ چه ویژگی از او سبب می‌شود تا با این اختلاف، بالاتر از همه بایستد؟
این سئوالی بود که او با خنده درباره‌اش می‌گوید: «البته قبل از هر چیز فکر میکنم این موفقیت به کمک لطف الهی بوده است؛ اینکه همیشه یک نیرویی کمکم کرده تا بتوانم در کارم موفق شوم. اما اگر قرار باشد یک عامل دیگر هم از بین همه عواملی که سبب شده تا این موفقیت از نظر مردم برای برنامه‌ام به وجود بیاید بگویم، خودم فکر میکنم این است که همیشه سعی کردم با آنها صادق باشم و تأکید میکنم که همیشه کوشیده‌ام که به آنها دروغ نگویم. این بزرگترین دلیلی است که توانستم به مردم نزدیک باشم.»
عادل عادت دارد همیشه و همیشه برنامه‌اش را با یک جمله کلیشه‌ای به پایان می‌برد. اینکه: «هفته بعد اگر عمری بود و این تریبون جایی بود برای دفاع از حق و حقیقت در خدمت تان خواهیم بود.» اما او که هر چند وقت یکبار، شایعه توقیف برنامه‌اش رسانه‌ای می‌شود، فکر می‌کند تا چه زمانی می‌تواند 90 بسازد و با 90 برای مردم، چهره‌ای محبوب باشد؟
عادل در پاسخ به این پرسش می‌گوید: «باز هم می‌گویم؛ تا زمانی که بشود از این تریبون از حق دفاع کرد. تا روزی که حس کنم کیفیت برنامه طوری است که مردم دوستش دارند و نظرشان را جلب می‌کند. این که بتوانم ارتباط دوجانبه‌ام را با مخاطبانم حفظ کنم.»
راستی عادل؛ چرا هر چند وقت یکبار با هجمه‌ای از انتقادها روبه‌رو می‌شوی؟ چرا مربیان و بخشی از بدنه ورزش کشور برابر برنامه ات صف می‌کشند؟ در پاسخ به این پرسش، اول شروع به حرف زدن می‌کند: «به هر حال بحث انتقاد پذیری است دیگر. . .»
او ناگهان صرف نظر می‌کند و جمله تاریخی‌اش را می‌گوید: «بی خیال استاد! ولش کن خودت چطوری؟»
ردیف کردن اسم‌ها از قلعه نویی تا کمالوند و مسئولان ورزش کشور تنها برایش یک خنده زیبا را به همراه دارد می‌گوید: «بی خیال بزرگوار. دیگه چه خبر؟»
و البته او حتماً ما را برای اینکه گپ دوستانه مان را برای تان منتشر کردیم خواهد بخشید؛ البته امیدواریم.
54
نظر شما