ضمن احترام به نظر حقوقدان محترم، جناب آقای دکتر تهمورث بشیریه؛ مدیرعامل محترم انجمن حقوق شناسی که از سالهای گذشته نسبت به ایشان ارادت داشته و دارم و سپاس از حُسن نیت شان در اذعان به مراتب مشروحه و شهامت مطروحه نسبت به طرح و بیانِ هر آنچه را که موجبات خجالت معلمی این استاد محترم دانشگاه در یادداشت منتشره " عذرخواهی اردیبهشتی؛ به مناسبت روز معلم " فراهم آورده است، اساساً، دو سئوال نسبت به یادداشت منتشره ایشان در کانال آن انجمن مطرح است :
۱- مبنای مصلحت اندیشی های علمی و دانشگاهی منتشره دکتر بشیریه درعدم بیان کافی نسبت به " آزادی"، کرامت انسانی"، " عشق و مهر" و عدم پرداختن وافی به " محتوای انسانیت" به جای " محتوای دانش" طی سالهای آموزش و تدریس در دانشگاه، با وجود احساس ضرورت بدانها چیست؟
۲- مبنای اولویت بخشی علمی و دانشگاهی دکتر بشیریه نسبت به " تعلیم درس" بر " روابط انسانی" و عدمِ داد سخن نسبت به " آزادگی " و تلقی خود بعنوان " معلم درس " ، نه " معلم مهر " در دوران آموزش در دانشگاه چیست؟
گرچه، تذکر ایشان به خود در پایان دل نوشته خویش و آرزوی ایفای نقش مطلوب خود بعنوان " معلمی آغشته به مهر و آبدیده زعشق "، ارزشمند است و امید است طی سالهای آتی؛ هر آنچه موجبات حسرت و نبود رضایت علمی، دانشگاهی و اخلاق حرفه ای ایشان را به تعبیرصادقانه این استاد محترم دانشگاه، به ترتیب مشروحه در یادداشت شان فراهم آورده است،لااقل، از روز نگارش و انتشار عمومی آن، در دستور کار و اولویت مستمر و موثر ایشان قرار گیرد و در روز معلم سال آتی نیز به جای دل نوشته " عذرخواهی اردیبهشتی؛ به مناسبت روز معلم " (۱۳۹۹) به مانند امسال؛ شاهد نگارش و انتشار دل نوشته ای از جنابشان با عنوان " شادباش و رضایت اردیبهشتی؛ به مناسبت روز معلم " در ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۰ باشیم و آنرا نیز با احترام و نکوئی بستائیم...
به باور اینجانب و به فرموده شادروان، استاد دکتر عبدالحسین زرین کوب ؛ " ستایشگر معلمی هستم که اندیشیدن را بیاموزد، نه اندیشه را..." ! و به فرموده شهید مدرس ؛ ... آزادی، بالاترین موهبت الهی است و انسان آزاده؛ انسانی است که نه " تهدید پذیر" است و نه " تطمیع پذیر" و ترس نیز در وی راه ندارد...! و رمز ماندگاری و جاودانگی وی نیز در آن است...
اینکه تا چه حد اساتید محترم دانشگاه و معلمان دانش و پژوهش، بدور از دغدغۀ نام و نان و نگرانی جان و مصلحت اندیشی های متعارف مشهود در جهان؛ برخوردار از " اندیشه ورزی" و " آزادی در بیان " و نیز " شرافت و آزادگی در کارکرد علمی و کیان دانشگاهی " خویشند و در مقام " آموزش و نهادینه کردنِ اندیشیدن " و " پیدایی و پویایی آزادی، شرافت و کرامت انسانی، راستی و درستی و مهر و دوستی در نظام هستی و جهان علمی" پیش روی خود برخواهند آمد و نسبت به تربیت " دانشجویان متفاوت، متمایز، موثر، موفق و مستمر، به سان رود" اقدام خواهند کرد؛ خود بهتر می دانند و هر آیینه نیز، تاریخ و آینده و وجدان بیدارِ دانش آموختگان و دانش پژوهان آنها نسبت به کارکرد آنان، به نیکی و نکویی قضاوت خواهد کرد. باشد تا بدانجا نرسند که با خود بیان دارند؛ " از طلا بودن پشیمان گشته ایم، مرحمت فرما و ما را مِس نما..."! الله اعلم...
" روز معلم و استاد" بر اساتید صاحب اندیشه و تبلور مستمر و موثرِ شرافت، اصالت وکرامت انسانی و حقوق بشری مبارک و به شادمانی و سعادت... با تجدید احترام و آرزوی بهترین ها.
* وکیل پایه یک دادگستری
متن کامل یادداشت دکتر تهمورث بشیریه، مدیر عامل انجمن حقوق شناسی را در زیر می خوانید:
عذرخواهی اردیبهشتی؛ به مناسبت روز معلم
روز دوازدهم اردیبهشت به روایت هر دو تقویم قبل و بعد از انقلاب، روز معلم است و البته هر یک به مناسبتی و با تقارنی جالب. به مناسبت هایی از این نوع، علاقه چندانی ندارم ولیکن متاثر از عرف به آن احترام می گذارم و البته قریب هجده سال است که بواسطه این مناسبت هم، مورد مهر دوستانم قرار می گیرم و طبیعتا پیام های لطیفشان مرا از داشتن این همه دوست، دلگرم می کند؛ گرچه ترجیح خودم آن است که مراتب ارادت به معلمانم را در فرصت های دیگری ابراز دارم که البته دلیل خود را دارد.
اما امروز می خواهم در پاسخ به همه آنها که لطفشان، چه "گاه" و چه "هرگاه" شامل حال من است، عذرخواهی خود را تقدیم دارم و طلب کنم که نارسایی هایم در عرصه تعلیم را بر من ببخشایند؛
می خواهم عذر خواهی کنم که آنقدر که باید در کلاس هایم از آزادی نگفتم؛
می خواهم عذرخواهی کنم که آنچنان که باید از کرامت انسانی یاد نکردم؛
می خواهم عذرخواهی کنم که آنچنان که شاید از عشق و مهر نسرودم؛
می خواهم عذرخواهی کنم که گاهی شکل، مرا از پرداختن کافی به محتوای دانش و گاهی پرداختن به محتوای دانش از پرداختن وافی به محتوای انسانیت بازداشت؛
می خواهم عذرخواهی کنم که گاهی فراموش کردم که تعلیم درس، فرع است و روابط انسانی اصل؛
می خواهم عذرخواهی کنم که از آزادگی، به قدر مقدّرش، داد سخن ندادم؛
می خواهم عذرخواهی کنم اگر معلم درس بودم و نه معلم مهر؛
و خلاصه می خواهم عذرخواهی کنم که نارسا بودم و نتوانستم به سهم خود، تعبیری از وجه احسن آموزگاری باشم.
نمی دانم چقدر فرصت برایم باقی است تا مطلوبم را متجلی کنم اما کاش بتوانم ورای این تکالیف و تقیه ها و تقیدات نامتقن، آنچه از نَفَس دارم بر جان کلاسهایم بدمم و سعی کنم، ولو یک ترم، معلمی باشم تماماً آغشته به مهر و آبدیده ز عشق.
این روز بر همه آنانکه تدریسشان، زمزمه عشق است، خجسته باد!
تهمورث بشیریه. خجل از معلمی خویش
نظر شما