به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، عادل علیمحمدی معلمی اهل ماکو است که هر روز از محل زندگی‌اش تا روستایی عشایری واقع در منطقه مرزی، مسافتی ۹۰ کیلومتری را برای تعلیم و تربیت طی می‌کند.
علیمحمدی در برنامه شب گذشته «دعوت» داستان زندگی‌اش را اینگونه آغاز کرد: نوزده ساله بودم که معلم شدم. پدرم کارگری می‌کرد و درس نخوانده بود اما به علم اهمیت می‌داد. ۳۱ سال در آموزش و پرورش خدمت کردم از این مدت ۲۶ سال را در روستای مرزی و عشایری گذراندم.
مهمان این قسمت از «دعوت» که خود طعم محرومیت را چشیده از دغدغه‌اش برای تعلیم شاگردانی که بتوانند قدمی برای محرومیت‌زدایی بردارند، گفت: کودکان عشایر بسیار با استعدادند. در قدیم دخترها زود ازدواج می‌کردند و درس نمی‌خواندند اما امروز خانواده‌ها دوست دارند فرزندانشان تحصیل کنند. یکی از شاگردان سابقم الان در خانه بهداشت روستا مشغول به‌کار است. دوست دارم به جایی برسند، معلم امانت‌داری است که انسان امانت اوست.
او ادامه داد: پانزده سال در روستایی ماندم و تدریس کردم که ۴ سال آب، برق، تلفن و جاده نداشت. می‌توانستم در مدارس شهری کار کنم و بارها پست‌های اداری به من پیشنهاد شد اما به کار در روستا علاقه‌مند بودم. به اندازه‌ای وقف کار شدم که ازدواجم به تاخیر افتاد.
در بخش بعدی پدر و دختری به جمع مهمانان اضافه شدند که هر دو در برهه‌های مختلف شاگرد معلم داستان «دعوت» بودند.
شیوع کرونا و تعطیلی مدارس آقای علیمحمدی را از تعلیم باز نداشته و او و همکارانش به دلیل محرومیت منطقه و در دسترس نبودن اینترنت بسته‌های آموزشی آماده می‌کنند و به دست دانش‌آموزان می‌رسانند. او در پایان از مشکلات این منطقه گفت: روستاهای بسیاری دسترسی به اینترنت و یا توان مالی تهیه گوشی‌های هوشمند را ندارند.
۲۴۱۲۴۱
نظر شما