دیوید گریتن: پدرو آلمودوار فیلمساز بزرگ اسپانیایی ماه آینده 60 ساله می‌شود و به زودی «آغوش‌های گسسته» هفدهمین فیلم او روی پرده سینماها می‌رود. او در این گفت‌وگو درباره پیر شدن و همکاری مجدد با پنه‌لوپه کروز صحبت کرده است.
با توجه به وسعت و حجم دستاوردهای آلمودوار در سینما، این سئوال به ذهن می‌رسد که شاید او بخواهد کمی از سرعت خود بکاهد، اما پاسخ می‌دهد: «نه، من همیشه عجله دارم.» سه سال از نمایش فیلم قبلی آلمودوار یعنی فیلم موفق «بازگشت» می‌گذرد. وقتی او را در هتل محل اقامتش در لندن دیدم، ازش پرسیدم آیا از این فاصله زمانی راضی است.
او بی‌درنگ پاسخ داد: «نه، می‌خواهم فیلم‌های بیشتری بسازم. هیچ‌وقت به اندازه الان احساس فوریت نداشته‌ام. الان چهار فیلمنامه در ذهن دارم. یکی از آنها تمام شده، دیگری رو به پایان است و دو فیلمنامه دیگر نیمه تمام هستند. خیلی بیشتر از وقتی که 20 یا 30 ساله بودم، عجله دارم. زمان می‌گذرد»
عجیب است که می‌بینیم آلمودوار این چنین درباره گذشت زمان و فناپذیری حرف می‌زند. گذشته از هر چیز او مردی است که کار فیلمسازی را از دهه 1970 و سال‌های پایانی حکومت سرکوبگر فرانکو آغاز کرد. اکنون آن جوان شورشی سیاستمداری پا به سن گذاشته است و هنوز هیچی نشده از این می‌گوید که شاید وقتی 70 ساله شد دیگر نتواند یک فیلمساز باشد. «در این مقطع از زندگی و در دهه پیش‌رو فیلم‌های بیشتری می‌سازم. مسئله گذشت زمان مطرح است. وقتی سر صحنه فیلمبرداری هستم روزی 14 تا 16 ساعت کار می‌کنم. از این می‌ترسم که وقتی سنم بالاتر رفت دیگر به لحاظ فیزیکی توانایی انجام این کار را نداشته باشم.»
او ادامه می‌دهد: «واقعا دوست دارم بدانم کلینت ایستوود و وودی آلن چطور این کار را انجام می‌دهند. آنها هر دو هفتاد و چند ساله هستند، اما همچنان تمام وقت کار می‌کنند. البته ایستوود و آلن با یک گروه مشخص کار می‌کنند، اما من چنین گروهی ندارم.»
با این حال، آلمودوار فعلاً باید به زمان حال فکر کند. «آغوش‌های گسسته» مهمترین مسئله مورد بحث اوست. این ملودرام اسرار‌آمیز و پیچیده درباره یک رابطه عاشقانه محکوم به شکست است و پنه‌لوپه کروز در آن نقش لنا، دوست میلیونری سلطه‌جو به نام ارنستو مارتل (با بازی خوزه لوئیس گومز) را بازی می‌کند که مصمم است نگذارد او به آرزویش برسد و یک بازیگر شود.
لنا در اولین فیلم خود بازی می‌کند و چیزی نمی‌گذرد به ماتئو (لوئیس هومار) کارگردان فیلم دل می‌بازد. ارنستو که متوجه موضوع شده برای زیر نظر داشتن آنها سفارش ساخت فیلمی مستند را می‌دهد و ...
داستان فیلم از طریق بازگشت به گذشته و مرور خاطرات ماتئو بیان می‌شود که اکنون دید خود را از دست داده و با نام مستعار کار می‌کند. «آغوش‌های گسسته» حال و هوایی غمگین و ظریف دارد و در عین حال فیلمی درباره عشق به فیلمسازی است.
کروز در «بازگشت» به نقش یک همسر و مادر سختکوش مادریدی، حضوری چشمگیر داشت، اما به جرأت می‌توان گفت در «آغوش‌های گسسته» بهترین نقش‌آفرینی دوران کاری خود را ارائه داده است. اگر کارمن مائورا در دهه 1980 منبع الهام آلمودوار بود، اکنون کروز این جایگاه را دارد.
آلمودوار تاکید می‌کند: «این سخت‌ترین نقش کروز در تمام دوران کاری او بود. او تمام این شخصیت‌ها را درون خود دارد.» «آغوش‌های گسسته» مانند «بازگشت» به گذشته می‌پردازد. شخصیت‌ها رازهایی در دل دارند و به چیزهای پی می‌برند که به زندگی امروز آنها معنی می‌دهد. با این حال آلمودوار اصرار دارد که آدمی نوستالژیک نیست. «به عنوان مثال دوست ندارم به دهه 1980 فکر کنم. ما باید در زمان حال زندگی کنیم و برای مشکلات روزانه خود راه حل بیابیم.» آلمودوار حتی فیلم‌های قدیمی خود را هم نگاه نمی‌کند. «وقتی فیلمی را می‌سازم، روند تلفیق بسیار طولانی و تک تک جزئیات را دربرمی‌گیرد. بنابراین پس از ساخت فیلم هیچ راهی نیست که بتوانم همان احساسات و واکنش‌هایم در زمان تولید فیلم را داشته باشم.»
با این حال یکی از فیلم‌های شاخص آلمودوار در دهه 1980 اکنون نقشی بسیار مهم در زندگی او دارد. فیلم «زنان در آستانه یک فروپاشی عصبی» او قرار است آوریل سال آینده در قالب یک نمایش موزیکال در لینکلن سنتر نیویورک روی صحنه برود. بارتلت شیر که یک جایزه تونی در کارنامه دارد، این نمایش را کارگردانی می‌کند.
آلمودوار «زنان در آستانه یک فروپاشی عصبی» را سال 1988 ساخت که با استقبال روبه‌رو شد و در ارتقای جایگاه کاری ستاره‌های آن شامل کارمن مائورا و آنتونیو باندراس مؤثر بود.
این فیلم داستان زنی افسرده است که مرد مورد علاقه‌اش او را ترک کرده و زن می‌کوشد دلیل آن را بفهمد. آلمودوار برای «زنان در آستانه یک فروپاشی عصبی» برنده جایزه بهترین فیلمنامه از جشنواره ونیز شد و فیلم او نامزد اسکار بهترین فیلم غیر انگلیسی‌زبان بود.
هرچند آلمودوار تاکنون در برابر پیشنهاد کار در هالیوود مقاومت کرده، اما عاشق فیلم‌ها و موزیکال‌های هالیوودی است و فیلم‌های او پر از ارجاعات مختلف به کلاسیک‌های هالیوودی است. آلمودوار درباره به صحنه رفتن نمایش موزیکال «زنان در آستانه یک فروپاشی عصبی» می‌گوید: «برای من بسیار جالب است. تا پیش از این یک موزیکال کار نکرده‌ام. برایم کار بسیار هیجان‌انگیزی است.»
پس از به صحنه رفتن این نمایش موزیکال، آلمودوار به اسپانیا باز می‌گردد تا کار روی فیلم بعدی خود را آغاز کند که از روی یکی از چهار فیلمنامه‌اش ساخته می‌شود. او می‌گوید: «این یک کمدی اسکروبال است. مدت‌ها بود می‌خواستم چنین فیلمی بسازم، اما فرصت آن فراهم نمی‌شد. یک فیلم سبک به سبک فیلم‌های دهه 1980 است.»
«آغوش‌های گسسته» اولین بار ماه مارس در اسپانیا روی پرده رفت و اولین بار در سطح بین‌المللی در بخش مسابقه جشنواره کن پخش شد. آلمودوار سال 2003 برای «با او حرف بزن» برنده اسکار بهترین فیلمنامه غیراقتباسی شد و با «همه چیز درباره مادرم» جایزه بهترین کارگردان جشنواره کن را برد.
«گاوباز» 1986، «مرا ببند» 1990، «گل راز من» 1995، «بدن زنده» 1997 و «آموزش بد» 2004 از دیگر فیلم‌های اوست.
تلگراف / 6 آگوست / ترجمه: علی افتخاری
نظر شما