به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، مایکل هیرش در یادداشتی با عنوان«مهمترین انتخابات تاریخ آمریکا؛چرا سرنوشت جمهوری آمریکا- و نیز جهان- می تواند به انتخابات سوم نوامبر گره بخورد؟» در مجله فارن‌پالسی نوشت:
برخی معتقدند که حضور ترامپ به عنوان رئیس جمهور ایالات متحده و کژ رفتاری‌هایش،آسیبی جدی به نهادهای دموکراسی ایالات‌متحده وارد کرده است. او سیاست‌خارجه را برای تامین منافع سیاسی خودش به کار گرفت، هنجارهای انتخاباتی را کنار زد و یک حزب جمهوری خواه وحشت زده را به زمین بازی‌اش کشاند. انتخاب دوباره او گسست نهادهای قانون در ایالات متحده و تاییدی بر گفته خودش است که به عنوان یک رئیس جمهور "هرکاری بخواهم انجام می دهم".
این نگرانی ها حتی از سوی بسیاری از جمهوری خواهان نیز ابراز می شود. آنها گفته اند که دور دوم ریاست جمهوری ترامپ تهدیدی برای دموکراسی آمریکایی است. حتی اگر بایدن پیروز شود، بهبودِ اوضاع در ایالات متحده زمان زیادی می برد. انتخابات آتی را می توان مهم ترین انتخاب در تاریخ آمریکا نامید. اگر ترامپ انتخاب شود دیگر هیچ کس نمی تواند بگوید که اشتباهی رخ داده است. آری! تاییدی است بر راهی که خود مردم آمریکا برای آینده انتخاب می کنند.
چارلز کوپچان (Charles Kupchan) از دانشگاه جورج تاون معتقد است که دلیل حساسیت انتخابات آتی این است که در موقعیت های پیشین، ایالات متحده تا به این حد قدرتمند نبوده است. امروز یک کشور بزرگ راه خود را گم کرده است. ما در حال ورود به یک دوره غیر قابل بخشش از تاریخ هستیم. دوره ای که توازن قدرت در حال دگرش است. غرب برتری مادی اش را بر آسیا و چین از دست داده است و اینجا دیگر در دوران اغماض گرای پس از جنگ سرد نیستیم. یک لغزش سیاسی می تواند یک تاوان تاریخی را در پی داشته باشد.
جان ایکنبری(John Ikenberry) از دانشگاه پرینستون می گوید: از نظر بین المللی این لحظه یک لحظه تاریخی است. اگر ترامپ پیروز شود همه ی نظام لیبرال پس از جنگ همچنان در هم و برهم باقی خواهد ماند. متحدان ما امیدوارند که ایالات متحده دوباره به نقش سیستمی اش در بازی برگردد.
جوزف نای (Joseph Nye) از دانشگاه هاروارد نیز می گوید که ما می توانیم نفس خود را برای چهار سال حبس کنیم ولی هشت سال خیلی زیاد است.
گزارش ماه اوت FP Analytics نشان می دهد که در رتبه بندی 36 کشور در واکنش به ویروس کرونا، ایالات متحده در رده 31 ام قرار می گیرد. یعنی حتی پایین تر از برزیل، اتیوپی، هند و روسیه. همانطور که روزنامه تایم تیتر زد: برای اولین بار ایالات متحده ترحم دیگر کشورها را برانگیخته است. کویید 19 به وضوح از مشکلات عمیق سیستمی ایالات متحده پرده برداشت.
با سناریوی پیروزی بایدن، یک انترناسیونالیست با تجربه و متعهد به ائتلاف آمریکایی به همراه معاونش، کامالا هریس، به سرعت برای بازگرداندن اعتبار آمریکایی اقدام و توافقات از دست رفته را احیا می کنند. توافق هسته ای با ایران، توافق پاریس پیرامون تغییرات آب و هوایی، پیمان نیروهای هسته ای میان برد(INF). بایدن احتمالا در صدد احیای چیزی شبیه مشارکت های فراآتلانتیک است- جامع ترین معامله تجاری در طول تاریخ- که می تواند پکن را مجبور به پذیرش هنجارهای تجاری آزاد و باز نماید. با این حال، حتی تحت این سناریو نیز تصور اینکه همه چیز به دوران قبل از ترامپ برگردد، دشوار می نماید.
تهدید بزرگ تر از اینجا ناشی می شود که حتی به رغم کنار رفتن ترامپ، ایالات متحده به عنوان یک جمهوری یا یک ثبات دهنده جهانی دیگر چندان قابل اعتماد نیست. اگر اروپایی باشید، با خود خواهید گفت که چه تضمینی برای سال های 2024 و 2028 وجود دارد؟ به علاوه، انزوا گرایی تازه ترامپ از هیچ آفریده نشد. او از پشتیبانی مردمی برخوردار بود و هنوز هم هوادارانی دارد. کوپچان در کتاب جدید خود استدلال می کند که ایالات متحده حتی با رهبری روسای جمهوری بعدی نیز به سیاست خارجی قدیم خود برنخواهد گشت.
در سال 2016 ترامپ به درستی تشخیص داد که بسیاری از آمریکایی ها از سرپرستی جهانی خسته شده اند. آن هم در شرایطی که طبقه متوسط تحت فشار زیادی قرار دارد. به این ترتیب ترامپ به خوبی توانست از ترس بنیانگذاران آمریکایی که همواره نگران مداخله بیش از حد در درگیرهای جهانی و اثر خودتخریبگر آن در میدان داخلی بودند استفاده و خود را به عنوان رئیس جمهور آمریکا معرفی کند. حتی دولت بایدن هم ممکن است مردم آمریکا را مردمی ببیند که دیگر تمایلی به رهبری جهانی و حمایت از سیستم بین الملل لیبرال ندارند.
سیستم آموزشی ایالات متحده به شدت تضعیف شده است. بسیاری دیگر به راحتی مزایای یک سیستم تجارت جهانی یا اینکه چطور یک شبکه اتحاد نظامی می تواند به امنیت ایالات متحده کمک کند را بر نمی تابند. بنابراین حتی برای جمهوری خواهان و دموکرات های جریان اصلی نیز بازگرداندن اجماع قدیمی بر سر نقش رهبری جهانی دشوار خواهد بود.
فاجعه اینجاست که اگر ما دیگر قصد انجام این کار را نداریم پس چه کسی قرار است برای ما این کار را انجام دهد؟ ما پاسخ این سوال را نیز دوست نداریم.
ترامپ بیش از آنکه علت نیروهای تاریخی باشد پیامد آنهاست. بسیاری از آمریکایی ها از سیاست های ضعیفِ دموکرات ها و جمهوری خواهان در طول سالیان گذشته عصبانی بودند. پاسخ گزینه های ضعیف این دو حزب به خیزش چین، از دست رفتن میلیون ها شغل برای طبقه متوسط آمریکایی بود. طبق نظر سنجی اخیر موسسه پیو، اکثریت جمهوری خواهان و دموکرات ها با دیدگاه های تند ترامپ نسبت به چین موافق بودند.
از سال 1941 تا زمان اوباما، اختلاف اساسی بین دموکرات ها و جمهوری خواهان پیرامون سیاست خارجه وجود نداشته است. هر دو حزب کم و بیش به کتابچه انترناسیونالیست لیبرال پای بند بودند. بایدن حداقل می تواند این ساختار را حفظ و نقش جهانی واشنگتن در پاسخ به تقاضای داخلی را کمینه کند. با این حال، ترامپ تمام دفترچه را پاره خواهد کرد.
310 310
نظر شما