سید ابراهیم علیزاده: نگاه معاون امور اجتماعی و فرهنگی وزارت کار به مقوله اعتصاب کارگران این است که «اعتصاب یک کلمه وارداتی است و مطالبه صنفی جزوی از حقوق کارگران هست که قانون مجوز این کار را داده است.» به گفته زارعی، بستر این کار هم دست وزارت کشور است که هر صنف و هر گروهی این را در بستر قانونی دارد. با وجود این، وی معتقد است: خود کارگر به این تجربه بیش از 30 ساله رسیده که کارهای تخصصی را در سطح خیابان پیگیری نمی کند. متن کامل این گفت وگو را می خوانید:
پیش از این شما در نشست خبری خود از این موضوع صحبت کرده بودید که به دنبال کرامت کارگران هستید. احتمالا در جریان هستید که در حال حاضر در واحدهایی مانند پتروشیمی ماهشهر تعدادی کارگران به دلایل صنفی تجمع کرده اند. این ها را می گویم که در مجموع بپرسم نگاه شما به عنوان معاون وزیر کار به مقوله اعتصاب چیست؟
چرا از کلمه وارداتی استفاده می کنید. اعتصاب یک کلمه وارداتی است. مطالبه صنفی جزوی از حقوق کارگران است و قانون مجوز این کار را داده و بستر این کار هم دست وزارت کشور است. یعنی هر صنف و هر گروهی این را در بستر قانونی دارد.
شما فکر می کنید این نحوه مطالبه چگونه باید باشد که اعتراض کارگران نتیجه بدهد؟ فکر می کنید ترک کار نتیجه بدهد؟
اصلا کارگران ایرانی ترک کار را اولویت خود ندیده اند. مثال برای شما بزنم؟ حتی یک واحد تولیدی هم در اتفاقات بیش از یک سال گذشته کاری نکرده اند که در واقع ترک کار جلوه کند و در هماهنگ با یک فرهنگ غیربومی این اتفاق نیفتاده است.
آقای زارعی مثلا در یک سال گذشته کارگران کیان تایر را داشتیم که تاکنون چند مرتبه دست به تجمع زدند و ترک کار کردند و حتی خیابان را بستند اما اعتراض های آنان جواب نداد.
برای چی؟
به دلیل واگذاری که صورت گرفته بود و ناشی از آن کارگران بیکار شده بودند.
اکنون این واگذاری که می گویید یک بحث تخصصی است و ما در این باره که نمی توانیم بحث کنیم. در مجموع خود کارگر به این تجربه بیش از 30 ساله رسیده که کارهای تخصصی را در سطح خیابان پیگیری نمی کند. ممکن است که رسانه ها این را بخواهند دامن بزنند اما من با علم و اطلاع می گویم که این چنین نیست.
به نظر شما پس برای اینکه کارگری که حقوقش ضایع می شود بتواند حقوق خود را مطالبه کند، چه باید کند؟
ما معاونت تخصصی روابط کار داریم که از حقوق کارگر دفاع می کند، از حقوق کارفرما هم دفاع می کند؛ یعنی رابطه دوگانه ای است که مثلا فرض کنید نمایندگان سه ضلع کارگران، کارفرمایان و دولت می نشینند و در کمال مودت در مورد مزد تصمیم می گیرند. آیا این رقمی که به آن می رسند یک نقطه آرمانی است؟ کارگران، تشکل ها، نماینده های آنان، توان و ظرفیت واحدهای تولیدی مجموع این ها یک رابطه سه جانبه ای منطقی می شود که توام با انصاف و عدل است.
/32
نظر شما