شما نظر دهید/ ارزیابی شما از برندگان سیمرغ جشنواره فیلم فجر چیست؟

آیا هوتن شکیبا نمیتوانست حداقل در بین نامزدهای نقش اول مرد باشه؟؟

حداقل کاری که میشد کرد نامزدی هوتن شکیبا، هدیه تهرانی و باران کوثری بود. ضمن اینکه بازی پژمان جمشیدی بسیار درخشان به نظر میرسید.

سلام، به عنوان یک مخاطبی که درس خوندهٔ سینما هست و سالها کار فیلمسازی انجام دادم میخواستم کوتاه نظرم رو بگم. بین ۱۶ فیلمی که دیدیم در مجموع میشه گفت آنچنان اثر شاخص و خاصی وجود نداشت و داوری ها بسیار پیش پا افتاده بود که واقعا جای سوال هست که مبنا و معیار انتخاب فیلمها و داوری ها چگونه است؟ میشه گفت این ۲ موضوع سلیقه ای بوده و انتخاب برای نمایش و داوری کار فنی حساب میشه نه سلیقه ای، که متاسفانه هر ساله این نقد وجود داره. به عنوان یک مخاطب خیلی ناراحتم از اینکه سیمرغ مردمی از طرف نظر اکثریت مخاطبان نبوده. من و همراهانم که ۵ نفر بودیم، هیچ کدوم نتونستیم برای این ۱۶ فیلم تو نظرسنجی شرکت کنیم و هیچ پیامی از طرف سامانه برای رای به فیلمها برامون ارسال نشد. تو دوران جشنواره از بقیه مخاطبان هم که میپرسیدیم حدود ۶۰،۷۰ درصد میگفتن که هیچ پیامی برای نظرسنجی نیومد براشون و وقتی سامانه آرای مردمی مشکل داشت، کاش سیمرغ مردمی رو اهدا نمیکردن و میذاشتن برای نظرسنجی واقعی و بعد از اخذ آرای حقیقی اعلام میکردن. خواهش میکنم صدای اعتراض ما مخاطبان رو نسبت به این مسئله به گوش مسئولین مرتبط برسونید. ممنون.

آن چه مهم ترین است کسب جایزه بهترین فیلم توسط یدو است که به حق همانند نود درصد سال های اخیر باز هم به فیلم دفاع مقدسی رسید.

حق پژمان جمشیدی برای نقش دوم اقایان برای فیلم شیشلیک و خانم گیتی معینی در فیلم ابلق برای نقش دوم خانمها خورده شد.با ندادن هیچ جایزه ای به فیلم شیشلیک به خاطر مضمون و شوخی های خفیف ان احتمال توقیف ان و نرسیدن به اکران عمومی میرود.

چه فیلمهای بدی بودن. تعجب میکنم که اکثر فیلمها حتی شایسته نمایش و اکران هم نیستن چه برسه به اینکه جایزه بگیرن و باهاش پز بدن. واقعا آقای عطاران نسبت به بقیه نامزدها بدترین بازی رو تو نقش اول انجام داد و بخدا مخاطبان این موضوعات رو میفهمن که کی شایسته تر بود. متاسفم برای سینمایی که جایی برای امیدبخشی درونش نیست و فیلمها با خودکشی، خودسوزی، آتش سوزی، قتل، اعدام و.. تموم میشن و انقدر سیاه هستن. فیلمهای توهین آمیزی امسال داشتیم و شگفت انگیزه که بهشون هم جایزه بدیم. کاش فیلمها طوری بود که میتونستیم پیشنهاد بدیم و بقیه هم برن ببینن. واقعا مردم حالشون بهتر میشه با این همه تلخی و سیاهی؟ من یکی روم نمیشه به کسی توصیه کنم بره فیلمی رو ببینه. برن هزینه کنن که حالشون بدتر شه و بعد بیان اعتراض کنن که این چه پیشنهادی بود؟ متاسفانه غیر از فیلم منصور، با مقداری تک تیرانداز و یدو فیلم شریفی نداریم و اکثرا توهین آمیز و نگاهشون ضد انسانی بود. با اینکه هدف فیلمسازان شاید مثبت باشه ولی چیزی که ما دیدیم اکثرا ضدملی، ضد زن و ضد مرد بودن. باید افسوس خورد که این فیلما رو برای جشنواره های خارجی میفرستن :(

مزخرف

در مجموع خوب بود.

فیلم دشمن زن و خوب بد جلف

هیچ بویی از دهه فجر در این جشنواره دیده نمی شود. فقط به فیلمهایی که به خودکشی و جدایی منجر میشه جایزه میدن. فیلمهای دفاع مقدس عامدانه کنار گذاشته می شود

اصلا برام مهم نیست

ریکی جرویس، کمدین انگلیسی، آمریکایی، مجری اصلی برنامه جوایز گلدن گلوب (سال ۲۰۲۰) خطاب به سلبریتی‌ها می‌گوید:"شما بازیگران برای هر که بخواهد بازی می کنید؛ حتی اگر داعش هم شبکه‌ پخش مستمر راه بیندازد و به شما پیشنهاد بازی بدهد پیشنهادش را قبول می کنید.پس وقتی می‌آیید روی سن تا جایزه بگیرید بی‌خود درباره چیزهای مهم سخنرانی نکنید.شما در مورد هیچ چیزی صلاحیت سخنرانی ندارید؛ شما حتی به اندازه یک بچه محصل هم سواد ندارید؛ پس لطفاً بیایید بالا؛ جایزه‌تان را بگیرید، از مدیر برنامه تون، از مامی، از ددی و از خدا تشکر کنید؛ بعد هم گورتان را گم کنید و بروید سرجاتون بتمرگید.!"

سلام. فیلم ها را ندیده ام پس صلاحیت ارزیابی ندارم. این جا قصد دارم به نکته ی دیگری اشاره کنم. چند سال قبل، سی و چهارمین جشنواره ی فیلم فجر، علاوه بر معرفی نسل جدید فیلمسازان ایرانی، یک دستاورد ویژه داشت: جدی گرفتن مخاطب و تلاش برای برقراری ارتباط با او از طریق راه هایی متفاوت از انبوه فیلم هایی که طی سال ها تماشاگر را از سالن های سینما فراری داده بودند. "ابد و یک روز"، "ایستاده در غبار"، "اژدها وارد می شود!"، "نفس"، "بادیگارد" و... همگی در این نکته مشترک بودند: تلاش برای ایجاد "سرگرمیِ باکیفیت" برای مردم و در نتیجه احترام به تماشاگری که برای تماشای فیلم آمده. انگار فیلمسازان بالاخره فهمیده بودند که تماشاگر نه بدهکار سرمایه گذاران فیلم هاست که پای آشغال هایی که با پول بیت المال می سازند، بنشیند و وراجی های آنان و رسانه های تحت امرشان را تحت عنوان "فاخر" و "ارزشی" تحمل کند، نه "فیلمفارسی ها"ی برنامه ی هر شب سینماهای کشور را جدی می گیرد و نه برای ایجاد ارتباط با او نیاز به تنزل در حد فیلمسازی نخبه گراست. ادامه دارد...

بخش دوم: مخاطب، وقتی طی یک مسافرت شهری به سینما می آید، انتظار یک "نمایش بزرگ" را دارد. یک "تجربه ی خیلی جذاب". "جذابیت" رازی بود که فیلم های جشنواره ی سی و چهارم به آن پی برده بودند و نتیجه شکل گیری جریانی بود که تا جشنواره ی فجر 98، سالی شش - هفت نماینده داشت. جریانی که مخاطب را جدی گرفت و برای او "نمایش بزرگ" و سرگرمی با کیفیت تدارک دید. نتیجه این شد که مخاطب هم فیلم ها را جدی گرفت و سینمای ایران توانست پس از سال ها بخشی از مخاطبان رانده شده را به سالن ها برگرداند تا آن جا که سال 98، "متری شیش و نیم" و "شبی که ماه کامل شد" جزو پنج فیلم پرفروش سال قرار گرفتند. همه ی این ها را گفتم تا به این برسم که آن "جذابیت" پنج - شش ساله در جشنواره ی امسال رنگ باخته و ظاهرا دوباره رخوت و خنثی بودن وحشتناک فضای قبل از جشنواره ی سی و چهارم، به سینمای ایران بازگشته. بخش مهمی از آن محصول کروناست و بخش دیگر به فشارهایی که روی بخش فرهنگی دولت در این شرایط وارد می شود و... ادامه دارد...

بخش سوم و پایانی: از جشنواره ی سی و چهارم به بعد هر سال پنج یا شش فیلم را در جشنواره نشان می کردم تا سال بعدش یا در سینما یا از طریق دی وی دی ببینم. امسال هر چه روی فیلم ها ریز می شوم، جذابیت شان بیشتر از بین می رود و رغبتم را برای تماشا بیشتر از دست می دهم، حتی برای تماشای آنلاین یا نسخه ی دی وی دی. تنها فیلمی که دوست دارم ببینم و هم "جذابیت خودش" و هم "عطش من به تماشایش" لحظه به لحظه بیشتر می شود، "قاتل و وحشی" است که هم به جشنواره راهش ندادند و هم وضعیت اکران مبهمی دارد (هم کرونا و هم احتمال بسته تر شدن نهادهای نظارتی در آینده ی نزدیک می تواند این وضعیت مبهم را به وضعیت "غیرقابل نمایش" تغییر دهد). چیزی درونم هست که مدام می گوید آقای نعمت الله بالاخره "شاهکار"ش را ساخته و بدهی اش را به سینمای ایران ادا کرده. که بالاخره به آن قله ای که لیاقتش را داشته، رسیده و در نقطه ی اوج "سرگرمی اصیل باکیفیت" و "لذت سینما" قرار گرفته. اما جبر شرایط می گوید تو هرگز نمی توانی این فیلم را ببینی. با این حال امید زیادی به دیدنش دارم. آدمیزاد به امید زنده است.

فیلمهای ساخت داخل و علی الخصوص رفتار و سبک زندگی بازیگران آنها نشان می دهد که این جماعت اصلا ارتباطی با جامعه ندارند و هر سال دور هم جمع می شوند و از هم تقدیر می کنند!!!

همون وقتی که فیلم لامینور و قهرمان نیومدن جشنواره مشخص بود وضعیت همین میشه . کارگردان های تازه کارم که خستن حوصله ندارن کار خوب بسازن البته به جز چند مورد که فوق العادن

من به نظرم گیجگاه باید جایزه میگرفت چون فیلمی بی نشیر و جدید و طنز بود.

واقعا حق آقای شکیبا بود که سیمرغ بگیره ! حتی اگه سیمرغ هم نمیگرفت حداقلش باید نامزد میشد ! کسانی مثل آقای هوتن شکیبا با نقش هایی که واقعا غیر قابل انتظار و عااااالی نامزد دریافت سیمرغ نشدند ! اون وقت کسی مثل آقای تنابنده که نقش خودشون رو نتونسته بودن به خوبی ادا کنند رو انتخاب میکنند ! واقعا متاسف شدم برای نحوه داوری امسال ! دیگه حرفی نمی مونه واقعا !!! فقط میتونم بگم متاسفم !!!

برای داوری واقعا واقعا واقعا خیلی متاسفم ! و اینم میدونم که ارزش آقای شکیبا خیلی خیلی بالاتر از این هاست ! و جای بحثی در بهترین بودن ایشون وجود نداره ! به امید روزی که آقای شکیبا روربه روی همین داورا اسکار بگیره مطمئنم که یه همچین روزی رو پیش رو داریم

واقعا داوران بازی هدیه تهرانی و باران کوثری را در بی همه چیز ندیدن؟

بهترین کار داوران، قرار ندادن هدیه تهرانی در بین نامزدها بود چون واقعا بازی پیچیده ای نداشت و بیشتر یک شمایل بود

من آخرش نفهمیدم آن همه جنجال رسانه ای سر نامزد نشدن هدیه تهرانی از کجا آب می خورد ؟ خب واقعا آن چهار نامزد دیگر ازجمله رویا افشار و ستاره پسیانی خیلی از او بهتر بودند

الناز شاکردوست اگر برای فیلم شبی که ماه کامل شد قبلا سیمرغ را نگرفته بود مطمئنا امسال به دست می آورد

سلام. امروز فهمیدم در جشنواره مستندی به نمایش درآمده به نام "کودتای 53". دقیق که شدم، دیدم مستند قابل اعتنا و جذابی است. جذاب در اندازه های یک فیلم داستانی معرکه. این تنها فیلمی است که نشانش کرده ام. راستش فکر نمی کردم کار به جایی برسد که یک فیلم مستند، بیشتر از تمام فیلم های داستانی جشنواره، کنجکاوی ام را تحریک کند. ظاهرا مستندی است که در کنار کیفیت و جذابیت بالا، می تواند بحث های متنوعی به راه بیندازد و موافقان و مخالفان زیادی برای خود دست و پا کند. در سکون و انفعال فعلی سینمای ایران، چنین فیلمی غنیمت است.