این آثار و عوارض بیشتر تلخ و منفی و گاه مثبت، به‌اندازه‌ای گسترده است که شاید بعدها ساکنان کره‌زمین تاریخ را به دو بخش پیش از کرونا و پس از آن تقسیم کنند. یکی از پیامدهای ناخواسته کرونا کاهش روابط خانوادگی و هم‌بستگی‌های اجتماعی به‌عنوان ضرورت اجتناب‌ناپذیر وظایف همگانی برای مقابله با این تهدید است. روابط‌خانوادگی که در تعالیم دینی با تعبیر «صله‌رحم» از آن یاد می‌شود، آن‌قدر برای سلامت روانی و ارتقای روحی انسان ضروری است که حتی در باورهای غیردینی هم آن را موجب سعادت و شادکامی برمی‌شمارند و به‌عنوان یکی از عناصر اثرگذار در قدرت و سلامت جسمی ارزیابی می‌کنند.
دیدار و ارتباط نزدیک با خانواده و بستگان نزدیک از پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها تا عموها و خاله‌ها و عمه‌ها و دایی‌ها، نیازی را در وجود ما پاسخ می‌دهند که شاید خودمان چندان متوجه آن نباشیم. همان‌طور که انسان ممکن است خودش توجه نداشته باشد که مثلا در جسم خود نقص ویتامین «د» یا ویتامین «ث» دارد، به‌همان‌ترتیب ممکن است متوجه نقص «خانواده» که اکنون به‌مزاح آن را ویتامین «خ» می‌نامیم، در روانش نشود. دیدار با بستگان نزدیک و ارتباط لمسی و درآغوش‌گرفتن و بوسیدن و نشستن در کنار آن‌ها و معاشرت و اختلاط که به‌طور طبیعی به کمک و همکاری و همدلی منجر می‌شود، نه‌فقط بر روح و روان ما اثر مثبت دارد، بلکه بر اساس تحقیقات علمی، سلامت جسم را نیز بیشتر حفظ می‌کند.
هر سال که در تعطیلات نوروز برای دیدوبازدیدهای نوروزی بستگان خود را می‌دیدیم و در ماه مبارک رمضان در کنار هم سر سفره افطار می‌نشستیم، دیدارها تازه می‌گشت و از احوال هم باخبر می‌شدیم. اکنون که شرایط کرونا همه را به فاصله‌گذاری اجتماعی مجبور کرده است و باید قدری از هم دور باشیم، باید حواسمان را جمع کنیم که نیاز وجود خود به این عنصر حیات‌بخش را از یاد نبریم و به کمبود ویتامین «خ» مبتلا نشویم. اگر دیدار حضوری ممکن نیست، تلفنی بزنیم و احوالی بپرسیم. اگر نمی‌توانیم سفره بیندازیم، به‌شکلی دیگر مهمان‌داری کنیم و هدیه‌ای برای هم بفرستیم.
اگر از حال هم باخبر هستیم، به کسی که در نزدیکانمان مشکل مالی یا گرفتاری دیگری دارد، کمک و یاری کنیم. بی‌تردید همین توجه و رسیدگی به نزدیکان و اهتمام به رابطه خانوادگی ابرهای رحمت الهی را به‌سوی زندگی ما خواهد کشاند و باران‌هایی از لطف پروردگار بر روزگارمان خواهد بارید و چه‌بسا مشکلات و بلاهایی را از ما و عزیزانمان دور خواهد کرد. شاید فرصتی طلایی پشت در خانه ما باشد و خبر نداشته باشیم. شاید بلایی در راه زندگی ما باشد و ندانیم. همین حالا یک احوال‌پرسی تلفنی یا ارسال یک هدیه ممکن است سرنوشت فردای ما را تغییر دهد و زیباترین خبرها و دلپذیرترین مژده‌ها را برای ما رقم بزند.
* منتشر شده در روزنامه شهرآرا | سه‌شنبه ۱۷ فروردین 1400
نظر شما