به گزارش خبرآنلاین، چاپ دوم رمان «روزی که او خود اشکهای مرا پاک خواهد کرد» نوشته کنزابورو اوئه با ترجمه جلال بایرام را انتشارات نیلوفر در ۲۰۴ صفحه و با قیمت ۴۵۰۰ تومان روانه بازار نشر کرده است. راوی، خفته بر تختی در بیمارستان، در انتظار مرگ بر اثر پیشرفت سرطان کبد که شاید خیالی باشد لحظه شماری می‌کند. عینکی غواصی با پوشش سلوفان تیره بر چشم گذاشته که مانع دیدش می‌شود اما برایش مهم نیست چون او از اینکه در زمان حال زندگی کند منصرف شده و سعی دارد در دنیای ذهنی خود برای لحظه‌ای به زندگی گذشته خود بازگردد.
جان ناتان در مقاله‌ای که در مقدمه کتاب آمده عنوان کرده است: «اوئه این قدرت را دارد که عواطف خواننده را نسبت به درد خود برانگیزد. زندگی، چنان که ما آن را درک می‌کنیم، ممکن است به اندازه‌ای که او تجسم می‌بخشد دلسرد کننده نباشد. اما طغیان خشم، اختلالات زندگی و سرانجام دیوانگی. جنونی که پیوسته مدنظر نویسنده است، در واقع مشکلاتی است مربوط به همه ما و این مشکلات و مصائب هیچگاه آنقدر از ما فاصله نمی‌گیرند که در شناختش سردرگم شویم».
در پشت جلد کتاب آمده: «روزی که او اشکهای مرا پاک خواهد کرد» بیش از هر نوشته دیگری از اوئه از جوهر اندیشه و هنر این نویسنده سرشار است. قدرت اعجاب‌انگیز اثر حاصل انفجار عظیمی از نیروست که بین دو قطب کین‌خواهی و اشتیاق، یعنی هسته مرکزی دیدگاه متضاد نویسنده، در حرکت است. کنزابورا اوئه کاونده‌ای است که مستقیم به سوی درد در عمق دنیای خصوصی خود نقب می‌زند. برای نویسنده‌ای که قابلیتش از او کمتر باشد، چنین عرصه‌ای فوق‌العاده تنگ است. اما اوئه این قدرت را دارد که عواطف خواننده را نسب به درد خود برانگیزد. زندگی، چنان که ما آن را درک می‌کنیم، ممکن است به اندازه‌ای که او تجسم می‌بخشد دلسردکننده نباشد. اما طغیان خشم، اختلالات زندگی و سرانجام دیوانگی و جنونی که پیوسته مدنظر نویسنده است، در واقع مشکلانی است مربوط به همه ما و این مشکلات و مصائب هیچگاه آنقدر از ما فاصله نمی‌گیرند که در شناختنش سردر گم شویم.»
کنزابورو اوئه نویسنده ژاپنی در سال ۱۹۹۴ برنده جایزه نوبل شد. آثار او عبارتند از شیکو ۱۹۵۸، گل‌ها را بچین، کودکان را به گلوله ببند ۱۹۵۸، غنیمت ۱۹۵۹، یک موضوع شخصی ۱۹۶۴، یادداشت‌های هیروشیما ۱۹۶۵، گریه خاموش ۱۹۶۷، به ما بیاموز تا از دیوانگی رها شویم ۱۹۶۹، روزی که او خود اشکهای مرا پاک خواهد کرد ۱۹۷۲، شیون ایریس و داستان‌های دیگر از عواقب بمباران اتمی ۱۹۸۳.
هنری می‌لر درباره او گفته است: «اصالت ژاپنی دارد، اما وجود فراز و نشیب بی‌پایان امید و ناامیدی در آثارش او را به داستایفسکی شبیه کرده است.» اوئه پس از انتشار «یادداشت‌های هیروشیما» در آثارش به اسطوره روی می‌آورد. در داستان «غنیمت جنگی» که یکی از کتاب‌های موفق اوست، بیشتر به اسطوره توجه می‌کند تا به واقعیت. کتاب «گریه خاموش» که اولین رمان بلند او محسوب می‌شود، به پدر جوان یک کودک عقب افتاده می‌پردازد که خانه‌اش را در شهر ترک می‌کند و برای یافتن زندگی تازه‌ای به روستای زمان کودکی‌اش برمی‌گردد. اتفاقاتی که پیرامون اوئه و در مسیر زندگی او افتاده‌اند در داستان‌های او تأثیر گذارده‌اند.
۲۹۱/۶۰
نظر شما