از جوانان مصری یاد بگیرید

توماس فریدمن
به میدان قاهره که نیم نگاهی بیندازید می بینید که از آن روز تا امروز دو عضو خاورمیانه این انقلاب را تجربه نکرده اند: فلسطین و رژیم صهیونیستی.وقوع این دو استثنا به هیچ وجه ماجرای خوشایندی نیست، چرا که در هر دو این سرزمین پتانسیل لازم بیش از تونس یا مصر برای وقوع انقلاب را در خود جای داده بودند . نکته جالب داستان اینجاست که نخست وزیر رژیم صهیونیستی در کنگره آمریکا سخن می گوید و محمود عباس هم برای سخنرانی به سازمان ملل خواهد رفت، این در حالیست که این دو نفر باید با هم به گفتگو می نشستند.

آنچه در میدان تحریر قاهره گذشت برای هر دو طرف درس هایی در خود جای داده بود. خطاب به فلسطینی ها باید بگویم: شما اعتقاد دارید که اسرائیلی ها شما را به سیخ کشیده اند و دلیل آن هم این است که خود را در محفظه ای گرفتار می بینید. اگر دست به خشونت ببرید ، شما را تروریست می خوانند. اگر از خشونت پرهیز کنید هم اسرائیلی ها صلح را در بسته ای کرده و به آرامی در جیب می گذارند. اکنون سوال شما این است که چگونه می توانید از کنار رژیم صهیونیستی به آرامی بگذرید آن هم در شرایطی که نه سیلی بخورید و نه وادار به تسلیم شدن شوید؟

باید با همان مشت آهنین اسرائیل در مواجهه با جریان صلح با این رژیم وارد مباحثه شوید. یک اصل وجود دارد: هر حزبی که اکثریت خاموش را در این رژیم در اختیار دارد در حقیقت برنده است. انور سادات با سفر به اسراییل افکار عمومی را در اختیار گرفت و به هر آنچه که می خواست هم رسید. یاسر عرفات هم با پیمان اسلو در حقیقت همین کار را کرد. اکنون سوال اینجاست که امروز فلسطینی ها چگونه می توانند همین استراتژی را به خرج دهند؟ فلسطینی ها باید میان دولت و ملت در سرزمین های اشغالی اختلاف و فاصله ایجاد کنند. اگر پرونده فلسطین بر روی میز شورای امنیت سازمان ملل قرار گیرد ، ملت ر رژیم صهیونیستی پشت سر دولت قرار می گیرد. این حرکت بی بی را در حاشیه امن و کنار افکار عمومی قرار می دهد و در نتیجه آن وی دلیلی برای سخن گفتن نخواهد دید .
پیشنهاد من برای فلسطینی ها چیست؟ فلسطینی ها باید هر جمعه را از همین امروز " روز صلح " بخوانند. باید در کرانه باختری حرکت به سمت بیت المقدس را آغاز کنند و یا خود دو چیز حمل کنند: یک شاخه زیتون و پلاکاردی که بر روی آن نوشته شده باشد: دو سرزمین ، برای دو ملت!

در این فضا فلسطینی ها باید بر روی تشکیل کشور مستقل بر اساس مرزهای 1967 تاکید داشته باشند. این حرکت می تواند از سوی فلسطینی ها به صلح دوستی و صلح طلبی تعبیر شود. تمام شبکه های خبری این ماجرا را پوشش خواهند داد. فلسطینی ها می توانند جوانان صلح طلب را از گوشه و کنار فرابخوانند. آنها باید همان جمله ای را به رهبران رژیم صهیونیستی بگویند که جوانان مصری به حسنی مبارک گفتند: اجازه نمی دهیم یک روز دیگر از زندگی ما را با مانورهای تک نفره خود هدر بدهی.
می دانم که بی بی در دل به این پیشنهاد من می خندد و عمل به این ماجرا را از سوی فلسطینی ها غیرممکن می داند. این همان موضعی است که حسنی مبارک در قبال مردم خود داشت : آنها نمی توانند کاری از پیش ببرند. اما مصری ها آنچه را که اراده کردند انجام دادند.

اما درس قاهره برای بنیامین نتانیاهو چه بود: آقا شما می روید تا تبدیل به حسنی مبارک این داستان شوید. پس بهتر است برای نخستین بار تصمیم درست را اتخاذ کنید. حسنی مبارک هم سی سال تمام امکانات را را در اختیار داشت اما هیچ گاه بهترین استفاده را از آن نکرد. زمانی که مصری ها از جا برخواستند مبارک قصد داشت در شش روز همه کار را پیش ببرد که موفق نشد.
اما در شرایطی که نه اسراییل و نه فلسطین توان ریسک کردن نداشته باشند ، ما به زودی شاهد این خاورمیانه خواهیم بود : اسراییل اندک اندک کرانه باختری را در آغوش کامل خود می گیرد. اقلیت یهودی تبدیل به اکثریتی می شوند که همگان آن را رژیمی آپارتاید گونه می دانند.
نیویورک تایمز 24 می / ترجمه: سارا معصومی

 5151