شعری دیگر در وصف ناصر حجازی / دردش درد مردم و دیارش بود

گٌرد و آزاده چون تبارش بود

مردی آیین و حق، مدارش بود

شهرتش گرچه او حجازی بود

نام ایرانی اعتبارش بود

آن نژاده سترگ مردِ درست

گلش از آب و خاکِ آرش بود

در دل آبی فلک چون مهر

عالم افروز روزگارش بود

آسیا را عقاب بود و عجیب

دل خرد و کلان شکارش بود

همچو قَدِّ رسا و دلجویش

راستی، شیوه و شعارش بود

چابکی چون پلنگ کوهستان

گوی و میدان در اختیارش بود

گوی و میدان که جای خود دارد

نفس امّاره در مهارش بود

هرچه با او زمانه بازی رد

مات و مغلوب اقتدارش بود

باز شد آن گلی که در پاییز

فصل پژمردنش بهارش بود

پرکشید از میان ما و بسی

چشم یاران که اشکبارش بود

چارشنبه که باز در ره او

کرده آغوش خود مزارش بود

روی دوشش دوباره گرداندند

آخرین دور افتخارش بود

به یقین دان که درد او شیدا

درد این مردم و دیارش بود