به نظر من در شرایط کنونی کارکرد «واسطه استراتژیک» اگر خطرناکتر از رابطه مستقیم ما با غرب نباشد کمتر نیست.
مشکل رابطه یا مذاکره با غرب این است که اولا و برخلاف تصور موجود، این آنها هستند که مایل به تعمیق این روابط نیستند؛ چراکه از وضعیت فعلی هم بهره استراتژیک میبرند، یعنی اعراب و دیگران را میدوشند و هم ژستها و شعارهای حقوقبشری خود را پیش میبرند. ثانیا نمیخواهند ایرانِ جمهوری اسلامی الگوی موفق تمدنی برای دیگر کشورهای مسلمان باشد.
نگرانی از هستهایشدن ایران، هرچند به دروغ، از این نگرانی سرچشمه میگیرد؛ از اینرو همواره در مذاکره با غرب این خطر وجود دارد که ایران را از راهی که در پیش میگیرد معطل، منحرف یا متوقف کنند. یک فرضیه جدی این است که هرچه ایران «پروژه دیپلماتیک» و «پروژه توسعه» نداشته باشد، خطر این معطلی در مذاکرات افزایش مییابد؛ بنابراین نتیجه مهم این «قضیه شرطیه» این است که این فقدان پروژه است که مذاکره را به تهدید تبدیل میکند و نه ضرورتا نفس مذاکره و رابطه.
23302
نظر شما