واقعیت این است که جریان اصیل اصلاحات که دل در گروه تداوم انقلاب و امنیت کشور و مصلحت مردم دارد در شرایط کنونی نمی‌تواند با ایجاد حرکت‌های اعتراضی مردمی، حاکمان و دولت مستقر را به تمکین به نظرات مردم یا به اجرای بدون تنازل قانون اساسی وادار کند.
اصلاح‌طلبان راضی به ایجاد حرکت‌های اعتراضی کور نیستند و تحمیل هزینه بر خود و بر مردم را به مصلحت نمی‌دانند. آنان می‌توانند با اعلام مواضع اصلاح‌طلبانه از حرکت‌های صنفی و مطالبات بحق اقشار گوناگون مانند معلمان و کارگران و بازنشستگان و زندانیان سیاسی و دیگرانی که پیگیر حقوق خود هستند، حمایت کنند اما بیش از این نمی‌توان از آنان انتظار داشت، مگر آنکه حکومت تن به قانون بدهد و برگزاری تجمعات و راه‌پیمایی قانونی را به رسمیت بشناسد و روند ایجاد اصلاحات قانونی در شیوه حکمرانی را آغاز کند و برای حل مشکلات مردم، سازوکار مشارکت مردم و شفافیت حکومت و پاسخگوشدن حاکمان را بپذیرد. متاسفانه اکنون حاکمیت نه تنها تن به این رویه نمی‌دهد بلکه امیدوار است با یکدست کردن حکومت و انجام اقدامات انقلابی مورد نظر خود، مردم ناراضی را با خود همراه کند؛ روندی که در دیگر کشورها جواب نداده و بعید است در ایران هم جواب بدهد.
23302
نظر شما