مردی که با وجود گذشتن بیش از یک دهه از فوتش هنوز هم در میان استقلالی‌ها و اهالی فوتبال محبوب است. گواه این محبوبیت مصاحبه اخیر آتیلا حجازی است که می‌گفت تلفن همراه پدرش هنوز روشن است و هنوز علاقه‌مندان به اسطوره استقلال به خطش زنگ می‌زنند و پیام‌های محبت‌آمیز می‌گذارند.
حجازی اما نه به خاطر درخشش در لباس تاج و استقلال ماندگار شد، نه به خاطر درخشش در پیونگ یانگ. نه رساندن استقلال به فینال آسیا او را اسطوره کرد و نه قهرمانی در لیگ آزادگان. آنچه باعث شد نام حجازی در بین فوتبالی‌ها جاودانه شود منش و درستی او بود. گلبرگ مغروری که از بی‌آبی مرد ولی خواری نکشید. حجازی را نه به خاطر دوران باشکوه بازیگری که با رفتارهای خاصش به یاد می‌آورند. او کسی است که یک روز به خاطر مشکلات مالی سر جلوی کسی خم نمی‌کند و تا بنگلادش برای مربیگری می‌رود و روزی دیگر در اعتراض به حضور سیاسیون در ورزش در انتخابات ریاست جمهوری ثبت نام می‌کند.
ناصر حجازی را با مراسم تشییع باشکوهش در ورزشگاه آزادی معرفی کنید؛ روزی که آبی و قرمز در کنار هم گریستند. ناصر حجازی اگر زنده بود امروز 72 ساله می‌شد و بیچاره فوتبال ایران که 10 سال است مردی پاک را از دست داده. مردی که زندگی‌اش هرگز مقابل کسی سر خم نکرد.
258 251
نظر شما