اولا آن چیزی که در نظام جمهوری اسلامی ایران تقبیح شده و مورد نقد قرار می گیرد تحصیل و کسب علمی است که در ایران وجود داشته، اما افراد بخواهند همان علم را در خارج از کشور کسب کنند، ثانیا در کنار کسب علم تابعیت آن کشور پذیرفته شود و ثالثا در کنار کسب علم موجود در کشور و تابعیت، تعهداتی برای دادن اطلاعات از داخل کشور به کشور میزبان داده شود. این ها از جمله مواردی است که هم تقبیح شده و هم جرم تلقی می شود ؛ زیرا ممکن است برای کشور ضرر داشته باشد. از ابتدای طلوع اسلام پیامبر عظیم الشان اسلام بر کسب علم تاکید کرده اند ولو اینکه در دورترین کشورها باشد.
اساسا علمی که ممکن است امکانات، استاد و یا لوازم آزمایشگاهی و فنی آن در کشور وجود نداشته باشد، به طور طبیعی کسب آن در کشورهای دیگر امری بلا اشکال است مشروط بر اینکه اولا موجب تاثیر پذیری از آن کشور نشود وافراد هویت خود را از دست ندهند ثانیا تبعیت آن کشور را نپذیرند و ثالثا تحصیل موجب نشود تعهدی مضر به حال وطن خود به آن کشور بدهند. از این منظر به طور طبیعی دو تابعیتی ها موجب ضرر و زیان برای کشور و سرمایه اجتماعی آن هستند.
بر همین اساس همانگونه عقل سلیم حکم می کند، کسانی که تحصیل را صرفا در مواردی که علم آن در کشور وجود ندارد به کشورهای دیگر می روند و کسب می کنند و بعد به داخل کشور بر می گردند تا به مردم و کشور خدمت ارائه دهند، منعی وجود ندارد و هیچ جای سوال و ابهامی هم روی آن نیست. اما در بقیه موارد این کار جای ابهام و سوال دارد و با توجه به آسیب هایی که ما از این نوع تحصیل کرده ها در کشور در چله اول انقلاب دیده ایم، مشاهده کرده ایم بعضی از تحصیل کرده های در غرب، وابستگی فکری پیدا کرده اند ، مغزشان شستشو شده و به جای اینکه منافع ملی را مد نظر داشته باشند، مدافع منافع آن کشورها هستند و منافع آن ها را در کشور مورد توجه قرار می دهند. حتی بعضا مشاهده شده برای آن ها جاسوسی و اطلاعاتی را کسب کرده اند و در جهت تخریب منافع کشور در اختیار کشورهای محل تحصیل خود ها قرار داده اند. به طور طبیعی باید در این موارد با احتیاط برخورد شود. در واقع باید با علم به اینکه فرد تابعیت آن ها را ندارد و برای آن ها اطلاعاتی را منعکس نمی کند، از وجود چنین افرادی استفاده کنیم.
ضمن اینکه به هر حال مسئولانی که در رده های بالای نظام در کشور قراردارند و شعار ضد استکباری و شعار مخالفت با سبک زندگی غربی را می دهند و معتقد هستند آن ها به لحاظ تمدنی و فقدان معنویت و عدم توجه به عدالت، فاصله زیادی به لحاظ فرهنگی، فکری و ایدئولوژیک با ما دارند، طبیعی است نباید فرزندانشان را به چنین کشورهایی اعزام کنند، در عوض به کشورهایی اعزام کنند که تاثیر چندانی بر تربیت آنان نداشته ؛ یا حداکثر تلاش کنند در محیط های سالم داخل کشور فرزندانشان را رشد و پرورش دهند تا عرق ملی آنان موجب شود ظرفیت و توانایی شان را در جهت رشد و توسعه پایدار کشور مورد استفاده قرار دهند.
*فعال سیاسی اصولگرا
۲۱۲۱۲
