استفان والت روزنامه نگار معروف امریکایی و از نویسندگان مجله معتبر فارین پالیسی در تازه ترین نوشتار خود برای این سایت به واکاوی جدید ترین تحولات بین المللی می پردازد و می نویسد: به پنج تردید و عدم قطعیتی فکر می کنم که در سالهای آتی گریبان ما را خواهد گرفت. این لیست 5 شماره ای برای سال 2011 به قرار زیر است:
- 1. اقتصاد جهانی: ذوب شدن یا بیمارتر شدن؟ به نظر من اصلی ترین پرسش در این خصوص این است که آیا ما شاهد شوک اقتصادی بزرگ تری خواهیم بود؟ باید به یاد داشته باشیم که یک شوک دیگر اقتصادی می تواند به مسموم شدن بیش از پیش سیاست در بسیاری از مناطق منجر شود. پیش بینی من به هیچ وجه بازاحیای فوری اقتصادی را شامل نمی شود. بلکه در بهترین حالت به نظر من ما باید برای چند سال دیگر برخورداری از رشد اقتصادی معتدل دعا کنیم.
- 2. آیا ایالات متحده می تواند خود را با استراتژی خروج از دیگر کشورها تطبیق دهد؟ بسیار هستند مردمانی که گمان می کنند امریکا بیش از حد نیاز خود را در سطح بین المللی درگیر کرده است . این امریکا باید میزان تعهدهای بین الملی خود را مورد بازنگری قرار دهد و البته استراتژی را پیشه راه کند که از منافع خود هم حمایت کرده باشد. بر اساس یک استراتزی هوشمندانه میزان دخالت و حضور امریکا در قاره سبز هم کمتر خواهد شد، واشنگتن پای خود را از جنگ های افغانستان و عراق بیرون می کشد ، در منطقه خلیج فارس به نوعی ثبات و توازن سیاسی و نظامی می رسد و البته سیاست امریکا در آسیا را هم تقویت می کند. این امریکا می تواند به عنوان نمونه در کشورهای مسلمان طرح بازسازی را توشه راه قرار دهد و بخشی از مسئولیت های منطقه ای را هم به متحدان خود واگذار کند. من هنوز هم فکر می کنم که این همان کاری است که باراک اوباما دموکرات از سه سال پیش در ذهن دارد اما هنوز موفق به عملی کردن آن نشده است .
اکنون سوال اینجاست که آیا واقعا ما می توانیم این سیاست را به خرج دهیم یا خیر؟ ما در یک دهه گذشته فعالیت های بسیاری را در قالب حرکت های ضدتروریستی و یا ضد شبه نظامی گری به انجام رسانده ایم. هنوز هم در میان سیاستمداران امریکایی هستند کسانی که گمان می کنند ما باید نقش رهبری جهان را بر عهده داشته باشیم. نئوکان های بسیاری هم هستند که دنبال مشکلاتی می گردند که ما بتوانیم خود را در آنها غرق کنیم. با توجه به وزن سیاسی امریکا در معادلات منطقه ای اکنون سوال در راهکاری است که امریکا برای پیاده کردن این استراتژی به دنبال آن است .
- 3. غولی به اسم چین؟ هنوز هم هر بار نام چین و قدرت این کشور به میان می آید من همان استدلال های یک سال گذشته ام را صحیح می دانم. نخست انکه آیا چین از منظر اقتصادی رشد خواهد کرد و یا رشد اقتصادی آن به دلیل شکست های اقتصادی و یا شکاف های سیاسی در سایر مناطق خواهد بود؟ دوم انکه آیا رهبران چین چماق های بزرگ در دست ، زبان های چرب و نرم دارند؟ و یا اینکه چینی ها اندک اندک وزن خود را تزریق می کنند و همین مساله ائتلافی را علیه آنها شکل می دهد؟
- 4. اتحادیه اروپا، اتصال یا انشقاق ؟ یک سالی که گذشت سال مشکلات بسیار عدیده برای اتحادیه اروپا بود. مشکلاتی که این سوال را به ذهن متبادر می کند که آیا یورو از این مهلکه جان سالم به در می برد یا خیر؟ تحلیل گران خوش بین این حوزه اعتقاد دارند که این بحران اروپایی ها را وادار به چسبیدن به هم و حفظ اتحاد می کند. من هم گمان نمی کنم که اتحادیه اروپا از هم پاشیده شود اما اعتقاد دارم که روزهای اتحاد و یکدستی در اروپا از میان رفته است . نتیجه این بحران برای اروپا از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است .
- 5.خاورمیانه با مردم یا همچنان در بی سامانی ؟ تحولات در خاورمیانه بی شک با نوعی بازی احتمالات و تردید همراه شده است . آیا راهکار تشکیل دو کشور مستقل مرده و برای همیشه هم دفن شده و ماجرای فلسطین و اسرائیل هم به مقوله ای صرفا حقوق بشری تبدیل شده است و یا هدف نهایی که همان تشکیل دو کشور مستقل در کنار هم است در نهایت عملی خواهد شد؟ آیا بهار عربی به برقراری کشورهای مستقل و مشروع حداقل در چندین کشور عربی و اسلامی منتهی خواهد شد؟ و یا تنها مقدمه ای خواهد شد برای تکرار دولت های موجود و یا حتی بدتر از آن؟
در این بین پرونده ایران به کجا خواهد رفت؟ نشانه هایی وجود دارد که خوش بینی را برای ما غیرممکن می سازد. با این همه مسائلی نظیر شکست القاعده و عزم مردمی برای برقراری حکومت های دموکراتیک هم از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. ناارامی های اجتماعی اخیر در اسرائیل هم می تواند نشانه خوبی باشد البته در شرایطی که تحقیق و تفحص بیشتر در خصوص تبعات این اشغال بر ساکنان سرزمین های اشغالی را به دنبال داشته باشد. نمی توانم مرحله به مرحله این داستان را پیش بینی کنم اما می دانم که ناآرامی های داخلی اسرائیل دستاوردهای بسیاری در دراز مدت خواهد داشت .
با این همه احتمال وقوع حمله تروریستی دیگر در لیست من به چشم نمی خورد. چرا؟ به این دلیل که من گمان نمی کنم القاعده و یا متحدانش از چنان اهمیتی برخوردار باشند. اگر حمله تروریستی دیگری رخ دهد ما نیز درست مانند سال 2001 میلادی نسبت به آن عکس العمل بیش از حد انتظار نشان خواهیم داد. این مساله هم اشتباه ما است و نه پیروزی تندروها. تروریسم مشکل همیشگی ما خواهد بود چرا که همواره تندروهایی هستند که به دنبال راهکارهایی برای ضربه زدن به ما و به کرسی نشاندن حرف خود هستند. این مساله اما مشکلی بزرگ برای ایالات متحده نخواهد بود و امریکایی ها هم باید این امر را مرتبا در ذهن تکرار کنند.
ترجمه: سارا معصومی / 5151
نظر شما