«یا رب مبــاد آنکه گـــــدا معتبــــر شود» / گر معتبر شود ز خلق و خدا بیخبر شود
منظــورِ از گدا نه تهیدستی است به مــال / بی ریشـهها کی شجــــر با ثمـــــر شـود
آنکس که با دغــل به نوایی رسیـده است / بهر طمـــع به هر کسی خـم تا کمر شود
آنکو که از کرامت ذاتیش بهـره ای است / خدمتگزار، کی پی نفــع و ضـــــرر شود
آنکو ورا دغــدغه است همــت کمـــک / خون می خورد تا شب یلــــدا سحر شود
پرهیــــز کن ز سِفله و از خیـــر او گـــذر / لطفش معطلی است و گه درد ســر شود
عقل آن بود که خوب ز خوبتر جــدا کند / نی رخش خویش وانهد و سوی خـر شود
رکن اصیــــل خـــانه بود بهــــر تربیــت / بی خـــانمـــان صیـــد به هر بی هنر شود
پرهیــز کن ز حیله و بس کن جــــدال را / هر گز مخـــواه بهر کسی در بـــه در شود
آنکو که خـادم است و فکرش بود نجات / یارب مبـــاد گمشدة بحــــر و بــر شود
بس قصههــــا به مثنـــــوی مولوی عیــان / کـو اهــــل دل تا ز ضمیــــرش خبر شود
باری «رضا» دعــــا بنما هــر کسی که او / از فتنه هــــا گریزد و اهـــــل نظـــــر شود
۶۵۶۵
نظر شما