مدرسه ما نه سوژه مومن تولید کرده (که سیستم می خواسته)، نه سوژه مدرن تولید کرده، نه سوژه مدنی تولید کرده؛ چه تولید کرده؟ سوژه مقاوم! اینکه می بینید دهه هشتادی این طور جسورانه دارند خود را ابراز می کنند به دلیل این است که سیستم مدرسه می خواسته یک هویت سازی دنبال کند که آن سیاست جدا از اینکه روشش غلط بوده، اصولش هم غلط بوده است.
در نتیجه تفاوت ها را نمی دیده است، این کرد است، آن ترک است، تفاوت های خانوادگی، طبقاتی، فردی.
چیزی که الان داریم در جامعه می بینیم، جنبش اعتراضی بزرگ، این به خاطر این است که سیاست ما در سوژه شکست خورده است، سوژه یعنی انسان نوعی که می خواستیم پرورش دهیم.
فقط یک تیپ مشروعیت داشته، مومن، انقلابی، بسیجی. هر چه اسم آن را می خواهید بگذارید. وقتی این تیپ مشروع شود و بقیه تیپ های اجتماعی طرد می شوند یا با خشونت گفتمان مواجه می شوند. انچه باعث شده این صداها بیرون بیایند، خشونت گفتمانی است.
بیشتر بخوانید :
