بامداد زندباف: شاید ایرباس A380 از نظر مالی آن طور که تولید کننده اش فکر می‌کرد موفق نبود, اما این هواپیما یک شاهکار مهندسی است. این که این هواپیما از زمان خود جلوتر بود یا آن طور که تیم کلارک از اپراتورهای A380 ادعا می کند شرکت هواپیمایی صرفا اشتباه کرده, قابل بحث است ولی ایرباس تنها شرکتی نبود که فکر می کرد هواپیمایی با گنجایش بالا ایده خوبی است.
بوئینگ هم طرحی مانند A380 طراحی کرده بود. این طرح یک نسخه دیگر از 777 اکس و 10-777 بود که می توانست 450 مسافررا جا به جا کند.
روسیه با طراحی هواپیمای دو طبقه سوخو کی.آر 860 یا "بال روسیه" از این هم فراتر رفت. هدف این بود که این هواپیما 850 الی 1000 مسافر را جابه جا کند( تصور کنید با این همه مسافر منتظر چمدان خود هستید.) درنمایشگاه هوایی پاریس در سال 1999 یک مدل 24/1 هم ارائه شد اما این هواپیما هیچ وقت ساخته نشد.
بیشتر بخوانید:
اما معلوم شد آنها دیر به قافله پیوسته بودند. لاکهید مارتین تولید کننده هوافضایی آمریکایی در سال 1996 برنامه هایی برای ساخت یک سوپر A380 داشت( با این حال ایرباس طرح A380 را 6 سال پیش معرفی کرده بود) اگر این شرکت طرحش را عملی می کرد یکی از بزرگ ترین هواپیماهای تاریخ ساخته می شد.
در سال 1996 لاکهید مارتین باور داشت هواپیما هرچه بزرگ تر بهتر.عوامل زیادی در بازار آنها را به این سمت سوق می داد. برای مثال, فرودگاه های پر تردد فضای محدودی داشتند و در طول روز هواپیماهای محدودی را در خود جا می دادند. ترافیک هوایی با نرخ بالایی در حال رشد بود و کشورهایی مثل چین هواپیماهای زیادی سفارش می دادند. لاکهید بعد از طراحی ترای جت ال.1011 هوانوردی تجاری را کنار گذاشته بود. اما با نزدیک شدن هواپیماهای سنگین ارتش ایلات متحده به پایان عمر خود, لاکهید می خواست در جایگاهی باشد که بتواند با آنها قرار داد امضا کند.
طرح جدید لاکهید حمل و نقل سابسونیک خیلی بزرگ( حداقل به عنوان نام اولیه) نام داشت. وقتی تولید کننده می گفت این هواپیما خیلی بزرگ است اصلا بی راه نمی گفت. وی.ال.اس.تی دارای چهار موتور, بال های تاشو( مثل 777. اکس) و بیشینه وزن برخاست(MTOW) 1.4 میلیون پوندی(635 هزار کیلویی) بود. برای مثال بیشینه وزن برخاست A380 1.267 میلیون پوند(575 هزار کیلو) است.
این هواپیما چند مسافر را جا به جا می‌کند؟
در طراحی لاکهید, این هواپیما قابلیت جا به جایی 900 مسافر در دو کلاس را داشت. این هواپیما دارای دو عرشه بود که در هرکدام 450 مسافر جا می گرفت. مسافران به ترتیب 3-4-3-4-3 می نشستند( بله درست خواندید!) و عرض بعضی از ردیف ها به 17 صندلی هم می رسید. به نظر برای دسته وسط صندلی دعوا بود! عرض 10-صندلی بوئینگ 777 در برابر این هواپیما بسیار دنج و کوچک به نظر می رسد.
به کجا پرواز می کرد؟
تصور می شد این هواپیما از مسیرهای طولانی و پر تردد پرواز کند,مسیر هایی که A380 در خیلی از آنها فعالیت می کرد.
اما طرح پیشنهادی 5900 کیلومتر برد داشت. برای مثال فاصله لندن تا نیویورک ۵۵۵۵ کیلومتر است. این یعنی این هواپیما برای پرواز به مقصدی مثل فرانکفورت که ۶۲۰۵ کیلومتر فاصله دارد به مشکل می خورد.
لاکهید تخمین می زد 280 الی 370 فروند از این هواپیما را در سراسر جهان و به خصوص در اسیا به فروش برساند. هر هواپیما بین 200 تا 300 میلیون دلار قیمت داشت( که ارزان تر از A380 445 میلیون دلاری بود). برای مثال 251 فروند از A380 به فروش رفت( 254 فروند از این هواپیما ساخته شد که سه فروند آن آزمایشی بود).
چرا هیچ وقت ساخته نشد؟
اما در اسناد به چندین ایراد در طراحی این هواپیما اشاره شده:به دلیل گرداب هوایی قوی این هواپیما, هواپیماهای کمی می توانستند بعد از آن فرود بیایند. هواپیماهای دیگر برای فرود یا برخاستن باید بیشتر صبر می کردند.
بسیار پر سر و صدا بود.
به باندهای طولانی و عریض تری نیاز داشت.
زمان زیادی برای سوار شدن, سرویس و تخلیه هواپیما نیاز بود و ماشین های پشتیبانی زمینی جدیدی باید طراحی و ساخته می شد.
زمانی که A380 شروع به کار کرد دروازه های جدیدی برای آن طراحی شد. اما برای این هواپیما کل فرودگاه نیاز به طراحی دوباره داشت.
برای خروج اضطراری مسافران چه کنیم؟ در یک هواپیمای معمولی فاصله شما با نزدیک ترین خروجی بیشتر از چند متر نیست. در هواپیمایی مثل وی.ال.اس.تی فاصله شما با خروجی بسیار زیاد است و مسافران زیادی هم بین شما و خروجی قرار دارند.
ایجاد ساختار این هواپیما خود انقلابی خواهد بود. لاکهید از نحوه کنترل هواپیما هنگام پرواز هم مطمئن نبود.
اگر در آب فرود می امد, مثل سنگ فرو می رفت.
هزینه 8 الی 15 میلیارد دلاری. لاکهید اعلام کرد برای ساخت این هواپیما به مشارکت چندین شرکت نیاز دارد. آنها قصد داشتند با بوئینگ یا ایرباس همکاری کنند.
نظر شما چیست؟ اگر این هواپیما ساخته می شد آیا با آن پرواز می کردید؟
منبع: simpleflying
5858
نظر شما