به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، حسین معززی‌نیا، منتقد و مدرس سینما در یادداشتی در مورد اسکار ۲۰۲۳ چنین نوشت:
«در یکی از سرحال‌ترین و خوش‌ریتم‌ترین دوره‌های تاریخ اسکار مشتی از ابلهانه‌ترین جوایز تاریخ اسکار توزیع شد. بله خودم می‌دانم، لازم نیست تذکر دهید جوایز اسکار از ابتدا هم معیاری برای داوری اعتبار فیلم‌ها نبوده و دادن جایزه‌های ابلهانه رفتاری سابقه‌دار است، اما بلاهت هم حدی دارد با این‌که ناپلئون گفته ندارد.
روزگاری پذیرفته بودیم آکادمی وظیفه دارد قدردان بیگ‌پروداکشن‌ها باشد، چون قرار است از صنعت سینما حفاظت کند. دورانی دیگر فرا رسید که دیدیم اعضای آکادمی روشنفکر شده‌اند و ترجیح می‌دهد به فیلم‌های مستقل و کم‌هزینه اعتنا کنند یا حتی فیلمی مثل «پیرمردها جایی ندارند» کوئن‌ها. حالا به دورانی رسیده‌ایم که رسماً، علناً و مشخصاً فیلمی را که حجم بیشتری «حرف موجه و مقبول» در خودش گنجانده باشد در بالای فهرست قرار می‌دهند، بعد، با آسودگی جلوی نام همه دست‌اندرکارانش تیک می‌زنند. ردیف، از بالا تا پایین.
نتیجه به عضویت درآوردن سالی هشتصد سینماگر اجق‌وجق در آکادمی و گسترده کردن دامنه اعضا با دعوت از «اقلیت‌ها» همین است که هر برنده‌ای می‌رود روی سن، خودش هم حیرت‌زده است، اظهار شگفتی می‌کند، دائم بالا و پایین می‌پرد و می‌گوید ببینید، رؤیای من تحقق پیدا کرد. بله، خانم و آقای عزیز؛ این‌ها جمع شده‌اند رؤیای تو را تحقق ببخشند نه این‌که بفهمند فیلمی که تعداد برش‌های بیشتری دارد لزوماً تدوین ماهرانه‌تری ندارد.
خود برنده‌ها هم باورشان نمی‌شود مراسم اسکار به مضحکه‌ای تبدیل شده که نه قدردان جیمز کامرون و تام کروز است تا دل‌مان خوش باشد از صنعت سینما حمایت شده، نه به فیلم‌هایی مثل «تار» و «بنشی‌های اینی‌شرین» اعتنا می‌کند که بگوییم ظرافت‌های این فیلم‌ها را درک کرده‌اند. این‌ها به بازیگر جایزه نمی‌دهند، به کاراکتر جایزه می‌دهند. جایزه برندان فریزر را جایزه‌ای برای آن کاراکتر در نظر بگیرید، جایزه میشل یو را هم. لیدیای «تار» آدم ناپسندی است پس بازیگرش اصلاً چرا باید جایزه بگیرد. از جماعتی که اعضای فعلی آکادمی را تشکیل داده‌اند انتظار نداشته باشید بتوانند برای‌تان دو خط درباره تفاوت کلاس بازیگری کیت بلانشت و میشل یو صحبت کنند یا درک کنند اهمیت کار آستین باتلر در ساختن کاراکتر الویس چه بوده.
بله، به‌وضوح خشمگینم چون سینما برایم مهم است، با این‌که هیچ‌وقت قرار نبوده مراسم‌هایی مثل اسکار تعیین‌کننده باشد اما این جایزه‌ها به سینمادوستان دنیا جهت می‌دهد، الگو می‌سازد و بخش قابل توجهی از سینماگران را بیش از پیش به ساختن فیلم‌های ریاکارانه سفارشی تشویق می‌کند. حلقه محاصره مضمون‌پرست‌های سینمانفهم که دلتنگ بوق و شعارند روز به روز تنگ‌تر می‌شود. دارند خفه‌مان می‌کنند.»
۲۵۹۲۵۹
نظر شما