*هنگامی که در مرکز کشوری که به داشتن نظام جمهوری اسلامی مفتخر است فاصله طبقاتی آنقدر زیاد است که یک خانواده، اگر بتواند سرپناهی برای خود دست و پا کند، مجبور است به خانه‌ای 36 متری قانع باشد آنهم در جنوبی‌ترین نقطه شهر و در میان دود و گازوئیل و ترافیک و غوغای جمعیت و آن دیگری در نهایت ناز و نعمت بتواند با پرداخت 7 میلیارد تومان به یک "پنت هاوس" 700 متری دست یابد و از انواع و اقسام مواهب بهره‌مند باشد، این یعنی فقدان عدالت. هنگامی که عده‌ای زیر خط فقر دست و پا می‌زنند ولی عده‌ای ساعت‌های 800 میلیون تومانی می‌خرند، این یعنی فاصله گرفتن از عدالت.
*عدالت در یک جامعه هنگامی محقق می‌شود که همه جانبه باشد. اگر افتخار کنیم که مثلاً عدالت قضائی داریم ولی عدالت اقتصادی نداشته باشیم، یعنی در مورد تحقق عدالت دچار مشکل هستیم. این، همان هشداری است که امیرالمؤمنین به استاندار بصره می‌دهد و همان نهیبی است که به وجود مبارک خود می‌زند که من نمی‌توانم با خیال راحت سر به بالین بگذارم درحالی که در فلان نقطه دور یکی از کسانی که در قلمرو حکومت من زندگی می‌کند با شکم گرسنه بخوابد.
*از جمله عوارض این بی‌عدالتی اقتصادی و تقسیم نادرست ثروت، همین فساد عظیم بانکی است که یکباره سه هزار میلیارد تومان را و یا به روایاتی بسیار بیش از این را می‌بلعد و مردم کشوری را در حیرت فرو می‌برد. این بیماری بزرگ برای کشوری که با نام و عنوان "نظام جمهوری اسلامی" اداره می‌شود نه تنها زیبنده نیست، بلکه یک ننگ بزرگ است. باید برای زدودن این ننگ کاری کرد.
/212
نظر شما