در جامعه ما اساسا نفس یا فلسفه پاسخگویی خیلی جدی نیست. آن مقداری هم که در قالب مجلس وجود دارد در عمل و بنابر ملاحظات و مصلحت های سیاسی و حکومتی عملا به یک شوخی بیشتر شباهت پیدا کرده تا نهادی جدی که مسئولین ارشد کشور خود را در برابر آن موظف به پاسخگو بودن و حساب پس دادن بدانند.
اما حسب نص صریح قانون اساسی دولت در برابر مجلس بایستی پاسخگو باشد. همین دولت آقای احمدی نژاد علیرغم همه بی انظباطی ها و سوء مدیریت های که در طی این 6 سال گذشته داشته چند بار خودش یا وزرایش به مجلس احضار شدند و در قبال عملکرد وزارتخانه متبوع‌شان «سین» «جیم» شدند؟ ایضا مسئولین ارشد قوه قضائیه، مسئولین نظامی، انتظامی و سایر ارکان قدرت به کدام نهاد و قدرت مجبور شدند که حساب و کتاب پس بدهند؟ کدام نهاد اساسا بر کار آنان نظارت دارد؟ در خصوص دولت حداکثر آن بوده که اول هفته گفته شده که نمایندگان امضاء جمع کرده‌اند برای سؤال از این وزیر یا آن وزیر و آخر هفته هم گفته شده که عده‌ای امضاء هایشان را پس گرفته‌اند و موضوع منتفی شده. یا گفته شده که فعلا «مصلحت» نیست که از وزیر یا رئیس‌جمهور در صحن علنی مجلس سؤال شود.
دلیل مهم اینکه چرا مسئولین ما استعفاء نمی‌دهند؟، آن است که در نظام مدیریتی کلان ما اساساً حسابرسی و پاسخگویی وجود ندارد. نظام مدیریتی کلان کشور هر کاری که بکند درست است و هر کاری را هم که نکند باز هم درست است.
متن کامل این یادداشت را اینجابخوانید .
/29214
نظر شما