بچه‌ها وقتی خود را ناتوان در دوست شدن با همکلاسی شان می‌بینند، حس بدی پیدا کرده و گاهی تمایلی به مدرسه رفتن نشان نمی‌دهند؛ چراکه تصور می‌کنند، نقطه ضعفی دارند و به همین‌دلیل بچه‌های دیگر با آنها دوست نمی‌شوند.
انسیه عادلی، مشاور کودک و نوجوان در این‌باره می‌گوید: «برای همه پدر و مادرها سخت است از فرزند خود بشنوند که «من هیچ دوستی ندارم. هیچ‌کس مرا دوست ندارد!» اغلب والدین در نخستین گام فرزند خود را در آغوش گرفته و سعی می‌کنند او را آرام کنند. اما مهم‌تر این است که علت ناتوانی کودک یا نوجوان را در پیدا کردن دوست متوجه شوند. چرا همکلاسی‌های پسرشان از صحبت کردن با او خودداری می‌کند؟ یا اینکه چرا دخترشان یک دوست در مدرسه ندارد تا با هم درس بخوانند؟ این مشکل به نداشتن عزت نفس کودک یا نوجوان برمی‌گردد، وقتی خود را ضعیف و با عیب می‌بیند. کودکان هنگام تولد، شناختی از خود ندارند اما هر چه بزرگ‌تر می‌شوند از روی حرف دیگران خود را می‌سنجند. دختر شلخته، پسر تنبل و...
کم کم بچه باور می‌کند این صفات را دارد؛ بنابراین اعتماد به نفسش کم شده و خود را از دیگران دور نگه می‌دارد. موضوع دیگری که والدین باید به آن توجه داشته باشند،این است که وقتی پدر و مادر ارتباط صمیمانه‌ای با کودک یا نوجوان ندارند، قطعا فرزند آنها مهارت‌های لازم برای صحبت کردن با دیگران را یاد نگرفته‌اند؛ بنابراین بلد نیستند مخاطب خود را جذب کنند.»
23302
نظر شما