به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، سوخو ۵۷ جنگنده توانمندی است اما رادارگریز نیست و موتورهای آن نقش پررنگی در این مشکل دارند؛ این موتورها برای کاربردهای رادارگریز طراحی نشده بودند و به همین دلیل، حذف نازل‌های کاهش دهنده بازگشت رادار یا اختلاط فعال اگزوز خروجی با هوای محیط، جنگنده رادارگریز روسیه را در برابر هر دو سیستم رادار و مادون قرمز بسیار قابل تشخیص می‌کنند.
اینجاست که AL-۵۱ روسیه بالاخره وارد می‌شود. اگرچه Su-۵۷ پرواز خود را در سال ۲۰۱۰ آغاز کرد، موتوری که برای نیرو دادن به آن طراحی شده بود تا سال ۲۰۱۵ توسعه رسمی خود را آغاز نکرده بود. روسیه قصد دارد در نهایت در اواخر سال جاری شروع به قرار دادن آنها در بدنه جنگنده کند.
گزارش‌ها حاکی از آن است که این موتورهای جدید AL-۵۱ قدرتمند خواهند بود. از زمان شروع برنامه، رسانه‌های روسی ادعا کرده‌اند که پیشرفت‌های قابل توجهی در قابلیت نگهداری و بهره‌وری سوخت نیز داشته‌اند. به نظر می‌رسد این موتورهای AL-۵۱ به Su-۵۷ کمک می‌کنند تا از نسل چهارم جلوتر باشد، حتی اگر از همتایان نسل پنجم خود عقب بماند.
ناوگان رو به رشد جنگنده‌های رادارگریز چین، مشابه جنگنده‌های روسی Su-۵۷، تا به امروز تنها از موتورهای به‌روزرسانی‌شده نسل چهارم استفاده می‌کنند که رادارگریزی و عملکرد را محدود می‌کنند.
اولین J-۲۰ها همگی از موتورهای AL-۳۱FM۲ ساخت روسیه استفاده می‌کردند، تا اینکه در سال ۲۰۱۵ چین شروع به انتقال به سمت مشابه خود کرد که WS-۱۰ نام داشت. با این حال، سال ۲۰۲۲ بود که موتورهای WS-۱۵ چین در نهایت وارد آزمایشات پرواز شدند.
ناوگان رو به رشد جنگنده‌های رادارگریز چنگدو J-۲۰ چین اکنون از تعداد F-۲۲های آمریکایی فراتر رفته است. همچنین برخلاف Su-۵۷، افزودن موتورهای پیشرفته تر و توانمندتر در J-۲۰ های چین چیزی بیش از آزمایشات اولیه هستند و می‌تواند افزایش مشروعی در قابلیت استراتژیک ارائه دهد.
جزئیات مربوط به توسعه WS-۱۵ مبهم است، اما اعتقاد بر این است که این توسعه در دهه ۱۹۹۰ آغاز شده است. گزارش‌های رسانه‌های مختلف در طول سال‌ها نشان داده‌اند که این موتورهای جدید ۳۶۰۰۰ پوند نیروی رانش یا شاید حتی ۴۰۰۰۰ پوند تحت پس سوز تولید می‌کنند که J-۲۰ را به قوی‌ترین جنگنده رادارگریز روی سیاره تبدیل می‌کند.
منبع: nationalinterest
۲۲۷۲۲۷
نظر شما