او که پیشتر گفته بود عاشق سرمربی گری پرسپولیس بوده، در میانه فصل این تیم را در شرایطی ترک کرد که شانس برد هر دو جام لیگ برتر و حذفی از این تیم گرفته شده است.
تجربه سرمربی گری استیلی از این حیث حایز توجه است که او از آغاز منتقدان جدی داشت. در ادامه اکثر هواداران تیم هم از او قطع امید کردند. زمزمه های درخواست استعفای او از پیشنهادهای مشفقانه آغاز شد و به سرعت به فریاد های تند هوارداران تیم و فوتبال دوستان بدل شد.
اما هر بار او با روحیه ای لجوجانه از استقامت سخن گفت تا ارزش مبارز بودن و موفق شدن را برای خود بخرد، درست شبیه یک سرباز.
حتی او هواداران تیم را مایه دردسر تیمش خواند و آرزوی نبود آنها را کرد. استیلی دیگر هیچ ناظری را برنمی تابید. همه نتایج هم روز به روز به زیان او و در تایید ادعای منتقدانش بود که او را برای هدایت پرسپولیس کم تجربه و کم توان می دانستند.
هرچند گهگاه نتایجی او را به توانمندی مغرور می کرد ولی کار به جایی رسید که دیگر خود استیلی هم باور کرد که سنگری که تصور می کرد از آن دفاع می کند، مدت هاست که از بین رفته و برنامه های او به کام رقیب شده است. استعفاء داد هر چند دیر، ولی رفت.
حال شاید مجموعه مسایلی که باشگاه پرسپولیس را درگیر خود ساخته، مجال یک فصل نو را برای تکرار موفقیت های گذشته نیاز داشته باشد ولی حداقل استیلی با کناره گیری اش آغاز این مجال را برای باشگاه کلید زد.
حال که این مطلب را" آقای بهمنی، برای فتح کدام سنگر مانده اید؟" بازخوانی می کنم، رکوردهای دیگری همچون حباب بی نظیر سکه، ثبت ارز چندین نرخی پس از 10 سال و رقم خوردن بی ارزش ترین ریال تاریخ با نرخ برابری 13750 ریال در برابر یک دلار آمریکا نیز می تواند اضافه شود.
پس بهتر نبود، حداقل استیلی نوعی رییس کل بانک مرکزی می بود؟
نظر شما