· امام در سال 43 در مسجد اعظم گفتند که من آخوندی نیستم که حرفم را بزنم وبنشینم، بلکه من دنبال حرفم راه می افتم.
· امام برای اصل نظام جمهوری اسلامی مایه گذاشتند و برای اینکه جمهورری اسلامی پا بگیرد، علی الدوام دعوت به وحدت و یکی بودن همه اقشار می کردند. بطوری که اگر به پیامهای امام دقت کنیم، شاید این واژه بیشترین توصیه ایشان بوده باشد.
· امام به این خاطر که فرامنطقه ای و فرانژادی و فراگیر فکر و عمل می کردند، هیچ کس نمی توانست بگوید ایشان به تشکل، حزب، گروه و دسته من ، متکی است. لذا وقتی می دیدند که امام با تمام افشار و گروهها گفت و گو می کنند و می خواهند همه آنها در صحنه باشند، آن را نکته مهمی در موفقیت ایشان تلقی می کردند.
· امام بنایشان بر این بود که همه با هم کارو همفکری کنند و اگر کسی حاضر نبود خود را همراه مردم قرار دهد، خود به خود منزوی و حذف می شد، یا اینکه مجبور می شد خود را با امام و اراده مردم منطبق کنند، نه اینکه امام او را حذف کنند.
· حضرت امام در اختلافات میان مسئولان طی دوران رهبری شان چند شیوه را بکار می گرفتند؛ ابتدا به گونهای صحبت می کردند که هرکس می فهمید امام از چه چیزی راضی و از چه چیزی ناراضی هستند. دوم اینکه، اگر به کسی ایرادی داشتند از طریق پیغام و نصیحت و یا حتی از راه واسطه می فرمودند که مثلا به دوست مشترکمان فلان موضوع را بگو. گاهی هم گروهی را برای حل اختلافات تعیین می کردند. ما به یاد داریم که در دوره ای، میان بنی صدر و مرحوم رجایی بگومگوهایی شد که امام آقایان مرحوم اشراقی و مهدوی کنی و یزدی را برای حل اختلافات تعیین کردند که بنی صدر نپذیرفت. گاهی هم بطور حضوری در بیتشان افراد را مورد نصیحت قرار می دادند و حتی تندی می کردند که گاهی کلماتشان به بیرون درز می کرد و یکبار به بنی صدر گفتند، کاری نکن که بگویم همین جا نگهت دارند!
· امام کوشش می کردند که افراد تا می توانند در صحنه باشند و خدمت کنند، مگر اینکه خودشان سفره را جدا کنند و کوتاه نیایند. مانند بنی صدر که خودش جبهه گیری کرد و از کشور فرار کرد که با این کار خودش را رسوای عام و خاص کرد.
· اما به دلیل مطالعات مذهبی می دانستند که قدرت ، آفت و آسیب دارد. مثلا در حکم تنفیذ بنی صدر این حدیث را نوشتند که "حب الدنیا راس کل خطیئه". این خیلی مهم بود که امام به بنی صدر گفتند به رای مغرور نشو و ریاست تو را از مسیر منحرف نکند. اگر بنی صدر به همین توصیه امام عمل می کرد، عاقبت به خیر می شد و همین رعایت نکردن، او را بدبخت و بی آبرو کرد و به نظام نوپای ما آسیب وارد کرد.
· در مورد توهین ها به بیت امام باید گفت که به نظر می رسد ما سیاست زده و سیاسی کار شده ایم، در حالی که سیاست اگر به معنای تدبیر و برنامه داشتن و انجام کار سیاسی باشد، نباید جو ما را بگیرد، بلکه باید هوشیار باشیم و در بدترین وضعیت خودمان را از مرز اخلاق و اعتدال خارج نکنیم.
· توصیه های امام به بیوتات مراجع و اصحاب آنها مهم بود و هشدار می دادند که بزرگان مراقب این امر باشند، زیرا در زندگی خود مواردی را دیده بودند که افرادی در بیت مراجع کارشکنی کرده و مانع انجام کار می شدند.
· /2929
نظر شما