جبهه پایداری ، دولت دهم را با دولت بازرگان مقایسه کرد

در بخشی از این بیانیه آمده است:

جریان انحراف که نابودی انقلاب اسلامی را در دوران مسئولیت خود هدف گزاری کرده بود، در دولت نهم و دهم به شکل دیگری ظهور نمود و علائمی از خود بروز داد که دلسوزان هوشیار و تیز بین نظام همان موقع به دولت محترم هشدارهای لازم را دادند ولی متاسفانه این تذکرات مشفقانه نه تنها موثر واقع نشد بلکه در برنامه ای حساب شده در اثر نفوذ و تاثیر بیش از حد این نگرش انحرافی ، اکثر نیروهای ولایی موثر از دولت کنار زده شدند و در نهایت منتهی به رفتارهایی گردید که دل امت حزب الله یعنی پدیدآورندگان سوم تیر 84 را شکست .

برای روشن شدن بیشتر موضوع و عمق فاجعه به برخی وجوه مشترک این پدیده شوم انحرافی با بعضی جریانهای انحرافی گذشته اشاره می شود، در آغاز شکل گیری نظام که رییس دولت آقای مهندس بازرگان بود اختلاف نظر خود با امام را چنین بیان می کند:
«هدف اتخاذی دولت موقت، خدمت به ایران از طریق اسلام بود در حالیکه آقای خمینی از انقلاب و رسالت خود، خدمت به اسلام از طریق ایران را اختیار کرده بود به عقیده ایشان (امام) ملت ایران با دادن خون خودشان بر اسلام خدمت کردند»
نهضت آزادی در طول حضور خود در حکومت، مکتب ناب اسلام را انحصار گرا توصیف می کرد و آنرا مانع بزرگ وحدت و همکاری ملی می نامید. بازرگان وجه تمایز خود نسبت به حرکت امام را در توجه خاص امام به اسلام و کنار گذاشتن یا فرعی شناختن ایران و ایرانی گرایی می دانست.
این رویکرد متاسفانه در قسمتی از دولت دهم ظهوری پر رنگ داشت و طرح موضوعات بی پایه و بی اساس مکتب ایرانی که موجب تضعیف گفتمان اصیل انقلاب اسلامی می شد با روشنگری های رهبر معظم انقلاب(مد ظله العالی) رنگ باخت.
پدیدآورندگان این گفتمان انحرافی به دنبال نفی تدریجی گفتمان دینی بودند و با تاکید بر نمادهای ایران قبل از اسلام در صدد تداعی ارتداد به جاهلیت قبل از اسلام بر آمدند. در حقیقت این حرکت نسخه ی دیگری از فرهنگ "تعرب بعدالهجره" و بازگشت به جاهلیت قبل از اسلام بود. تکیه بر این ارزشهای جاهلی، نه موجب وحدت ملت می شود و نه جاذبه جهانی دارد و نه توانی برای پاسخ به مطالبات ملت. بلکه موجب تردید و تشکیک در جهت گیری های تاریخ ساز ملت ایران می شود.
ضربه مهلک دیگر بر گفتمان انقلابی دولت، تبدیل گفتمان اسلامی کرامت انسان، به مفاهیم اومانیستی و شبه اومانیستی است که انسان را به صورت مطلق و بدون تعیین نسبت او با نفخه الهی و بعد آسمانیش مطرح می کند و او را محور کل هستی قرار می دهد تا آنجا که شائبه تقدم انسان بر خداوند پیش می آید. این گونه سخن گفتن درباره انسان، تکیه بر ستونهای متزلزل ادبیات ماسونی را تداعی می کند که امثال محمدعلی فروغی به دنبال آن بودند.
متاسفانه پدیده انحرافی جاگرفته در مرکزیت دولت، که هیچ پیشینه علمی قابل توجه در حوزه دین و هیچ اثر علمی منتشر شده در این مباحث ندارد، در باورهای برخی از اعضای دولت محترم نیز تاثیر گذار بوده به نحوی که مفاهیم توحیدی و فلسفه انتظار و مهدویت را با این دیدگاه تفسیر می کند.

17302