به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، ایشان گفتند: وقتی ذکر مؤثر است که آن مذکور هم بشود، ذاکر و این ذاکر هم بشود مذکور. اگر ذکر ما به این تحول نرسید آن ذکر سودمند نخواهد بود. ما به یاد خدا هستیم، وقتی این یاد ما واقعی بود خدا هم به یاد ماست. چون در قرآن وعده داد فرمود: ﴿فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ﴾. اگر خواستیم بفهمیم این ذکر ما قبول شد یا نه، اگر در خود احساس کردیم که مذکور خدا شدیم و خدا هم به یاد ما بود، معلوم می شود این ذکر قبول است.
روی این معنا معلوم می شود انسان تا زنده است، باید عبادت کند. معنای اینکه تا زنده است عبادت کند، این نیست که تا زنده است تکلیف نماز و روزه بر او هست که سالی یک ماه (روزه بگیرد)، و روزی هم چند بار نماز بخواند؛ اینطور نیست. بلکه معنایش این است که از آغاز زندگی تا لبه مرگ خدا را عبادت کنید. منتها عبادت کردن گاهی به صورت نماز و روزه است که تکالیف محدود و مشخص واجب دارد. گاهی به صورت ادعیه و اذکار است، برخی به صورت زیارت‌هاست، گاهی به صورت کارهای مستحبی دیگر است. گاهی به صورت درس و بحث‌های علمی است که لله درس بخوانند، لله عمل بکنند، لله منتشر بکنند؛ بنویسند و بنگارند و بگویند و مانند آن. ارائه خدمات برای رضای خدا عبادت است.
نظر شما