۱. ایران‌دوستی مسؤولانه در وضع فعلی و در تحلیل نهایی، بیش و پیش از هر چیز دیگر، به معنای پاس‌داری از یک‌پارچگی ایران است.
۲. نیروهای رقیب و بدیل، ریز و درشت، درونی و بیرونی، درون ایران و بیرون ایران، از چهار دسته بیرون نیستند:
الف. نه می‌خواهند و نه می‌توانند یک‌پارچگی ایران را پاس دارند؛
ب. می‌خواهند ولی نمی‌توانند یک‌پارچگی ایران را پاس دارند؛
پ. نمی‌خواهند ولی می‌توانند یک‌پارچگی ایران را پاس دارند؛
ت. هم می‌خواهند و هم می‌توانند یک‌پارچگی ایران را پاس دارند.
۳. حالا (و همیشه؟) تنها آخرین دسته از نیروها به کار ایران می‌آید.
۴. این دسته تنها یک عضو دارد:
نیروی برآمده از وفاق مسأله‌پایه میان حکومت ایران و جامعه‌ی ایران.
منبع: کانال نویسنده
بیشتر بخوانید:
تمرکز قدرت در نهادهای خاص، محدودیت نهادهای مدنی و افزایش نارضایتی ها/ ایجاد صلح و همبستگی، ضرورت بازنگری حکومت نسبت به نهادهای مدنی
آیا هنر نزد ایرانیان است و بس؟ / چرا ایرانیان همدیگر را دشمن می پندارند / خود استثناء پنداری ایرانیان، موضوعی که فاجعه می آفریند
سه سوال و تکمله بر انتخابات یازدهم اسفند ۱۴۰۲: اندیشه‌هایی برای فردا
نتخابات اسفند ۱۴۰۲؛ اندیشه‌هایی برای فردا
چه راهی برای ایران باقی مانده ؟ / فراخوان به نیروهای ایران‌دوست
نقد تغییرخواهی رهبر اصلاحات و رفراندوم خواهان / در برابر روش های انتقام‌جویانه «نبخش و فراموش هم مکن!»
216216
نظر شما