برای این عکس، شعر بنویسید/ عکس ارسالی خوانندگان

جوانی چنین گفت روزی به پیری ‏که چون است با پیریت زندگانی بگفت، اندرین‌نامه حرفی‌است‌مبهم که معنیش جز وقتِ پیری ندانی تو، ‏به کز توانائی خویش گوئی چه می‌پرسی از دوره‌ی ناتوانی جوانی نکودار کاین مرغِ زیبا نمانَد در این خانه‌ی استخوانی متاعی که من رایگان دادم ازکف تو گر می‌توانی، مده رایگانی هر آن سرگرانی که من کردم اوّل جهان کرد از آن بیشتر، سرگرانی ‏چو سرمایه‌ام سوخت، ازکار ماندم که بازی است، بی‌مایه بازارگانی ‏ از آن بُرد گنج مرا، ‏دزد گیتی که در خواب بودم گه پاسبانی

طی نگشته روزگار کودکی، پیری رسید از کتاب عمر ما فصل شباب افتاده است

حرص را گفتم به پیری قطع کن تار امید گفت دندانها پی آوردن نان رفته اند

باوجود ضعف پیری بار بردن مشکل است پا به دامن کش چه منت از عصا باید کشید

در جــــــوانی فکــــر پیری کن مـدام عمر تـــــو چنـــــدان نگـــردد با دوام

همه چیز ارومه من چقدر خوشحالم....

حیوونی چنان بند پشت شو بستن که ران حیوونی بریده شده و یک شکنجه دایمی می بینه

پیر مرده میگه به خدا خرم از سمند وپراید سر تره نه هوا رو الوده میکنه نه با عث مرگ ومیره

این پیر مرد واسه نزدیک ورزشگاه ازادی اون دسته از اسی ها که نای رفتن به خونه ندارن ببره خونه یه هوایی بخوردن

الا اي پير يزدي تو كه داري الاغي بكش بيرون تو پول را از بانك تا سوار شي تو هم بر بنز آبي

عصا در راستی ، هر دم بگوش پیر میگوید : مگر در خواب بینی ایام جوانی را

مکنتی می خواستم در خورد همت ... ای دریغ رستم بی گرز و تیغم جبرئیل بی پرم

موی سپید از اجل آرد پیام پشت خم از مرگ رساند سلام

گرچه جوانی همه چون آتش است پیری تلخ است و جوانی خوش است عیب جوانی نپذیرفته اند پیری و صد عیب، چنین گفته اند

مرگ را آماده شو، هرگاه گردد مو سپید زندگی بر طاق نسیان نه، چو شد ابرو سپید

رهی به گونۀ چون برگ لاله غره مباش که روزگارش، چون شنبلید گرداند گرت به فر جوانی امیدواریهاست جهان پیر ترا نا امید گرداند زمانه بر سر خلق جهان، زموی سپید اگر شگوفۀ پیری پدید گرداند دریغ و درد، که مویی نماند بر سر من که روزگار به پیری سپید گرداند

من بگفتم بر الاغم ای الاغا از چرا این گونه نالان میروی گفت صاحبا عیبم مکن این راه و صاحب هیچ دو یک نرمال نیست

خرم را دوست مي دارم خري كه گشته است يارم چرا كه هيچكس جز او نپرسد حال و احوالم من او را دوست مي دارم هميشه در همه حالم هميشه عاشقش هستم اگرچه خسته از كارم

آه ای خر عزیز که جان فدای تو

اگه کاری نداری بریم الاغ سباری

خر وجل را فلك رايگانم نداد من آن را به بهاي ارز وسكه گرفته ام

دلا رو کن به درویشی که سلطانی خطر دارد.

دلم برای خره میسوزه گناه داره...

اين خره بايد چند سال ديكه صبر كنه تا بيست سانته ديگه قد اين آقا كه بلند تر شد خود ش بقيه راه رو پياده مياد

آن سفر كرده كه صد قافله دل همره اوست هركجا هست خدايا به سلامت دارش

توانا بود هركه دانا بود زدانش دل پير برنا بود

خری دارم مثال اسب تازی چو اورا بنگری دل را ببازی

خورجینم اگه قدیمی ست اگه بی رنگ وپاره است اگه برای تو حتی ارزش بردن نداره واسه من بودونبوده هرچه که دارم همینه

منظره ی خیلی زیباییه

چه زیبا

تو سوار و من پیاده زیر آسمون آبی سرتو بالا بگیرو پز بده به ما حسابی پیری و جوونی حرفه زندگی یعنی تنفس چقد ش رفته مهم نیست نداره جنگ و تفحص توی خونه ی دلامون اگه فرش شادی باشه بیرون خونه مهم نیس که زیاد باشه نباشه کت و شلوار و کراوات عصای دسته طلایی یا یه کفش پاره پاره رو الاغ یال حنایی خنده ی از ته دل رو بالای زین الاغم نمیدم به برج میلاد بادل همیشه با غم

نه بر استری سوارم، نه چو خر به زیر بارم نه خداوند رعیّت، نه غلام شهریارم غم موجود و پریشانی معدوم ندارم نفسی میکشم آسوده و عمری به سر آرم... گلستان سعدی

ایستاده برخرنشستم تا نگویندپیر و نحیفم مرکب من چموش است اماخود به دل صدجوان را حریفم

ای آنکه مرا سوار خر می بینی بر گردن من وبال تنگدستی بینی از حال دلم خبر گیر کنون خوش دلی دارم ،مرکبی بی ادعا نان می خورم از خویش، مرکبم نیز مزد خویش نیست در سرم سودای ارز سودای سکه نان جو دوغ گو گرمی امید آفتاب سردی امروز من است

طوق طلا بر گردن خبر بنداز هم بار برد و هم کند فرزندی

اسوده منم که خر ندارم کاری به کاه و یونجه اش ندارم

خداااااااااااااااااخرمیشناخت که شاخش نداد