با نزديك شدن به ايام انتخابات مجلس شوراي اسلامي، موضوع حمايت جريان‌ها يا گروه‌هاي سياسي از كانديداهاي تاييد شده جدي تر مي شود. در اين بين جامعه مدرسين حوزه علميه قم پس از تعيين منشور انتخاباتي اصولگرايان و نقش جدي در شكل‌دهي جبهه متحد اصولگرايان، نظر خود را در خصوص كانديداهاي مورد حمايت در حوزه انتخاباتي قم اعلام كرد.
مشخص است اين تصميم جامعه مدرسين پس از جلسات متعدد و بررسي مصالح و جايگاه جامعه مدرسين اتخاذ شده است و بدون قضاوت در خصوص درستي يا نادرستي اين تصميم ،اميدواريم همچون تصميمات قبلي اين نهاد مانند اعلام مرجعيت مراجع عظام فعلي و رد مرجعيت آيت‌الله صانعي منشا خير باشد.
در اين بين عده‌اي از فعالان سياسي نسبت به اعلام حمايت جامعه از كانديداهاي خاص انتقاداتي داشتند كه نظر آنان حتما مورد توجه اعضاي محترم جامعه مدرسين قرار گرفته است. اما نكته تامل برانگيز در اين ماجرا استدلال عجيب برخي از منتقدين است. براي نمونه اخیرا یک سايت خبری در قم با انتشار نامه اي از سوي جمعي از فضلاي حوزه ، حمايت از كانديداي خاص توسط جامعه مدرسين را «در تناقض با جايگاه پدرانه» و « آسيب به جايگاه جامعه مدرسين» عنوان كرده اند.
همچنين حجت الاسلام سقاي بي ريا\کاندیدای جبهه پایداری] در گفت و گویی در اين خصوص گفته است:« اینکه بیایند در جزئیات در لیست دادن و در حضور کاندیداها دخالت کنند واقعاً در شأن جامعه مدرسین نیست و حتی جامعه مدرسین از جامعه روحانیت مبارز شأن بالاتری دارد. یعنی واحد بی‌بدیل است. جامعه روحانیت مبارز بیشتر جنبه سیاسی دارد ولی جامعه مدرسین هم جنبه علمی عریق دارد و هم جنبه سیاسی. لذا شأن جامعه مدرسین خیلی شأن بالایی است و این شأن باید حفظ شود.»
نظرات فوق در نگاه نخست كاملا منطقي به نظر مي رسد اما مراجعه به تاريخ – آن هم نه تاريخ خيلي دور بلكه سه سال گذشته – متاسفانه نشان از ديدگاه‌هاي كاملا متناقض دارد كه در خوشبينانه ترين شكل ممكن است ناشي از فراموشي كوتاه مدت اين فعلان سياسي باشد.
در انتخابات رياست جمهوري سال 1388 و جريان حمايت از كانديداهاي مختلف رياست جمهوري، همفكران جناب آقاي بي ريا در اقدامي بي سابقه اعضاي محترم جامعه مدرسين را تحت فشارهاي مختلف رواني و اجتماعي و حتي رسانه اي قرار دادند تا به صورت رسمي از كانديداتوري آقاي احمدي ن‍ژاد حمايت كنند و حمايت جامعه مدرسين از احمدي ن‍ژاد را يك « تكليف انقلابي و وظيفه تك تك جامعه مدرسين » عنوان مي كردند. دقيقا در همان ايام برخي از اعضاي جامعه مدرسين معتقد بودند كه جايگاه جامعه فراتر از اعلام حمايت از مصداق مشخص است و بايد ضمن دعوت از مردم براي حضور در انتخابات، معيارها را اعلام كرد.
نكته بسيار تامل برانگيز اين ماجرا آن است كه دقيقا همفكران آقاي بي ريا و برخي از اعضاي جبهه پايداري، عدم حمايت از كانديداي خاص (احمدي ن‍ژاد) را عقب نشيني اعضاي جامعه مدرسين از مواضع انقلابي عنوان مي كردند.
جريان فوق مربوط به سي يا چهل سال پيش نيست كه برخي از بازيگران اصلي آن اميدوار به فراموشي اش شوند، بلكه سه سال پيش اتفاق افتاد و معلوم نيست آقاي بي ريا و همفكران ايشان چه قضاوتي در خصوص افكار عمومي دارند كه اينگونه به راحتي خود را به فراموشي زده اند.
1717
نظر شما