اولین جرقه های یک نسل کشی بزرگ

ماه آوریل 1994 بود که اولین جرقه های جنگ داخلی و نسل کشی روآندا زده شد. جنگ خونینی که میان دو قوم هوتو و توتسی به راه افتاد، قریب 800 هزار کشته بر جای نهاد. دو قوم هوتو و توتسی تا قبل از رسیدن استعمار گران آلمانی هم زیستی مسالمت امیزی داشتند. آلمان‌ها در رواندا سیاستی رادر پیش گرفتندکه اقلیت توتسی که نسبت به اکثریت هوتو ثروتمند تر، قد بلند تر بوده و پوست روشن تری داشتند از امکانات بهتر زندگی و قدرت بیشتری برخوردار شدند. این سیاست توسط بلژیکی‌ها که سرپرستی مستعمره رواندا را بعد از جنگ جهانی اول بر عهده داشتند و مبلغان مسیحی کلیسای کاتولیک روم که از قرن نوزدهم در رواندا حضور داشتند، ادامه پیدا کرد.
در سال 1994 به دنبال سقوط هواپیمای حامل «جونال هابیا ریمانا» رییس جمهور وقت رواندا در نزدیکی کیگالی پایتخت این کشور به وقوع پیوست. قوم «هوتو» این عمل را به قوم توتسی نسبت داد. همین امر آغاز درگیری‌های شدید میان این دو قوم شد که به کشتار حدود 800 هزار توتسی رواندایی و هوتوهای میانه رو در مدت 100 روز توسط هوتوهای تندرو منجر شد.
با آغاز نسل کشی سازمان یافته که 100 روز طول کشید، هشتصد هزار به آمار سازمان ملل و یا یک میلیون و هفتاد و یک هزار به آمار دولت رواندا از قوم برتر توتسی و هوتوهای میانه رو که از پیروی از دستورات هوتوهای تندرو ممانعت کرده بودند کشته شدند. بیشتر قربانیان مردان، زنان، کودکان و نوزادانی بودند که توسط همسایه‌ها، همکاران و دوستان سابق خود کشته می‌شدند، رادیو رواندا همزمان به طور مداوم هوتوها را تشویق به قتل عام توتسی‌ها می‌کرد. روزانه 10 هزار نفر و ساعتی 400 نفر و دقیقه‌ای 7 نفر کشته می‌شدند.

منبع: ویکی پدیا

26349