به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، حضرت امام راحل در ۱۳ خرداد سال ۱۳۶۸ در ساعت ۲۲ و ۲۰ دقیقه شب با ایست قلبی به ملکوت اعلی پیوست و در نخستین ساعت روز ۱۶ خرداد، میلیونها تن به امامت آیت الله العظمی گلپایگانی (ره) با چشمانی اشکبار بر پیکر امام راحل نماز گزاردند.
بنابر روایت حوزه، مراسم تشییع امام خمینی از مصلی تا مرقد امام خمینی در جنب بهشت زهرا _مزار شهیدان انقلاب اسلامی با احساسات غیر قابل کنترل مردم برگزار شد و پیکر مطهر امام خمینی به خاک سپرده شد.
سیر بیماری امام خمینی
امام خمینی از زمان ورود به ایران و استقرار در قم بارها دچار حملات و عوارض قلبی شدند، اما جدی‌ترین حمله‌ای که به ایشان دست داد مربوط به تاریخ سوم بهمن ماه سال ۱۳۵۸ بود.
ایشان در صبحگاه دچار حمله قلبی شدند و برای مداوا تحت نظر پزشک به بیمارستان قلب تهران منتقل شدند. امام خمینی پس از ۳۹ روز مداوا در بیمارستان قلب تهران، به توصیه پزشک به قم بازنگشتند تا در صورت نیاز دوباره به بیمارستان منتقل شوند. ایشان موقتاً در منزلی واقع در منطقۀ دربند تهران ساکن شدند و سپس به منزلی که در محله جماران قرار داشت و متعلق به آیت‌الله سیدمهدی امام جمارانی بود نقل مکان کردند.
وضعیت بیماری قلبی امام خمینی تا سال ۱۳۶۵ کاملا تحت کنترل بود. آنطور که دکتر سید حسن عارفی، سرپرست تیم پزشکی امام خمینی، در کتاب «طبیب دلها» درباره ایست قلبی امام خمینی (س) نوشته است، ایشان در بعد از ظهر روز ششم فروردین ۱۳۶۵ در حالی که برای ریختن چای به آشپزخانه تشریف برده بودند احساس ضعف شدید می‌کنند و کلید زندگی را که در آشپزخانه وجود داشت فشار می‌دهند تا پزشکها را خبر کنند.
به دنبال ضعف شدید، امام خمینی دچار افت فشار خون و وقفه قلبی می‌شوند. زمانی که دکتر پورمقدس به آشپزخانه می‌آیند متوجه می‌شوند که ایشان علایم حیاتی مثل تنفس، نبض و ضربان قلب ندارد و به دلیل عدم ضربان قلب، خون به مغز نرسیده و بیهوش شده‌اند.
دکتر پورمقدس، بلافاصله شروع به ماساژ قلبی و تنفس دهان به دهان می‌کند ضمن اینکه برادران دیگر پرستار فرا می‌رسند و با تجویز اکسیژن و وصل کردن سرم به داخل ورید، موفق به کار انداختن مجدد قلب و تنفس می‌شوند.
به گفته پزشک معالج امام خمینی، بیماری قلبی ایشان تا پایان عمر تحت کنترل بود و ایشان هیچ موقع عمل قلب انجام ندادند. بنابر اظهارات تیم پزشکی، آنچه در نهایت منجر به وخامت حال امام خمینی (س) شد، سرطان معده بود.
در تاریخ ۲۸ اردیبهشت ۱۳۶۸ امام خمینی (س) علائمی همچون درد شدید شکم و خونریزی روده بزرگ نشان دادند. تیم پزشکی پس از انجام آزمایشات تشخیص سرطان معده دادند. تومورها و زخم‌های موجود در معده امام خمینی از نوع بسیار پیشرفته بود.
خاطرات پزشکان معالج امام حاکی از آن است که هر روز نزدیک به ۱۶ پزشک مشاور درباره نحوه کنترل بیماری ایشان جلساتی با حضور سیداحمد خمینی و برخی مسئولان تشکیل می‌دادند. در نهایت با توجه به این نکته که خونریزی شدید می‌توانست خطرناک و تهدیدکننده باشد، تیم پزشکی عمل جراحی را اجتناب ناپذیر دانستند با این وجود امام فرمودند: «من می‌دانم که زنده نمی‌مانم؛ اگر من را برای خودم نگه داشته‌اید، به حال خودم بگذارید و اگر برای مردم است، هر کاری که می‌خواهید انجام بدهید.»
امام خمینی (س) با تشخیص پزشکان موافق بودند و به انجام عمل جراحی رضایت دادند. پس از انجام عمل جراحی امام به هوش آمدند و به نظر می‌رسید حال عمومی ایشان خوب است.
به گفته پزشکان امام تا ۱۱ روز حال مساعدی داشتند، اما در بعدازظهر شنبه ۱۳ خرداد امام دچار سکته قلبی شدند. پزشکان سریعا امام را به دستگاه‌های احیای قلبی و ریوی متصل شدند اما اوضاع جسمانی ایشان لحظه به لحظه وخیم‌تر می‌شد و سرانجام امام خمینی در شب ۱۳ خرداد با ایست قلبی به ملکوت اعلی پیوستند.
ساعت ۳۰ / ۱۰ شب، مورخ ۱ / ۳ / ۶۸ حضرت امام خمینی عزیز برای آماده شدن عمل جراحی معده صبح بعد در بیمارستان بقیة الله اعظم شماره ۲ بستری شدند. با اینکه چندین بار به علت کسالتهای مختلف در این بیمارستان بستری شده بودند ولی عکس العمل معظم له در آستانه درِ ورودی بیمارستان با حاج احمد آقای خمینی حاکی از معنی و آینده نگری دیگری بود؛ زیرا حضرت امام عزیز در بدو ورود به بیمارستان بطور غیر منتظره و ناگهانی حاج احمد آقا را در آغوش گرفتند و گردن حاج سید احمد آقا را بوسیدند.
صحنه‌ای که بوی فراق و جدایی و در ضمن علاقه و همبستگی را می‌داد. گویی امام عزیز این ورود به بیمارستان را خروجی نمی‌دید و با دید دوراندیشی خود استنباط کرده بوده اجل در انتظار اوست.
منابع:
پرتال جامع امام خمینی
کتاب طبیب دلها سیر درمان امام خمینی توسط دکتر عارفی
پرتال فرهنگی راسخون
نظر شما