آیات زندگی | زینت زمین، یا زینت انسان؟! نگاهی قرآنی به حقیقت تعلقات دنیوی

به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، خداوند متعال در قرآن کریم می‌‎فرماید:

«فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَرَی عَلَی اللَّهِ کَذِبًا أَوْ کَذَّبَ بِآیَاتِهِ أُولَئِکَ یَنَالُهُمْ نَصِیبُهُمْ مِنَ الْکِتَابِ حَتَّی إِذَا جَاءَتْهُمْ رُسُلُنَا یَتَوَفَّوْنَهُمْ قَالُوا أَیْنَ مَا کُنْتُمْ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ قَالُوا ضَلُّوا عَنَّا وَشَهِدُوا عَلَی أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ کَانُوا کَافِرِینَ.» (سوره اعراف/ ۳۷)

چه کسی ستمکارتر است از آنها که بر خدا دروغ می‌بندند، یا آیات او را تکذیب می‌کنند؟ آنها نصیبشان را از آنچه مقدّر شده (از نعمتها و مواهب این جهان) می‌برند؛ تا زمانی که فرستادگان ما [= فرشتگان قبض ارواح‌] به سراغشان روند و جانشان را بگیرند؛ از آنها می‌پرسند: «کجایند معبودهایی که غیر از خدا می‌خواندید؟ (چرا به یاری شما نمی‌آیند؟!)» می‌گویند: «آنها (همه) گم شدند (و از ما دور گشتند)» و بر ضدّ خود گواهی می‌دهند که کافر بودند.
 شرح:

نکته بسیار مهمی در آیه مذکور موجود است که توجه و ایمان قلبی به آن می‌تواند تمامی انتخاب‌ها، علاقه‌ها، سلیقه‌ها و به طور کلی مسیر زندگی انسان را در چارچوبِ خواست الهی قرار دهد.

به هر آنچه غیر از معبود و محبوبِ بی‌همتا که در دنیا بدان دل بسته‌ایم، به هنگام مرگ، اثری از آنها باقی نخواهد بود. گویی که هرگز وجود نداشته و در دنیا نیز به مانند سرابی بوده‌اند که همواره در پِی آن، دوان بوده‌ایم.

اینکه بیان شد «توجه و ایمان قلبی به این حقیقت قرآنی می‌تواند راهگشا باشد»، بدین سبب است که انسان در دنیا برای این سراب، حقیقت و اصالت قائل است، اما به هنگام لحظه احتضار، وقتی که پرده‌ها از دیده‌ها کنار می‌روند، حقیقت آن سراب‌های دنیایی برایمان آشکار می‌گردد، اما صد افسوس که آن زمان، دیگر دیر شده است.

در آیه‌ای دیگر از قرآن کریم، خداوند متعال، سراب‌بودن تعلقات زودگذر دنیوی را به گونه‌ای دیگر برایمان آشکار می‌سازد تا که شاید این دل‌های ما با دل‌کندن از هر آنچه که ما را از خدا جدا می‌کند، رنگ و بوی الهی به خود بگیرند، که اگر اینگونه شد، دیگر آن دل، آن عطر و آن رنگ، سراب نیستند، بلکه حقیقتی جاودانه خواهند بود.

«وَإِنَّا لَجَاعِلُونَ مَا عَلَیْهَا صَعِیدًا جُرُزًا.» (سوره کهف/ ۸)

(ولی) این زرق و برقها پایدار نیست، و ما (سرانجام) قشر روی زمین را خاک بی‌گیاهی قرار می‌دهیم.
در واقع، این آیه هشداری است برای کسانی که دل به تعلقات و زینت‌های دنیایی بسته‌اند و خود را اسیر آن زینت‌ها کرده‌اند؛ چرا که همه این تعلقات، روزی با خاک یکسان خواهند شد.

البته ناگفته نماند که زینت انسان که همان تقوا و عمل صالح است، هرگز نابودشدنی نیست، آنچه که قرار است نابود و با خاک یکسان شود، زینتِ زمین است؛ چنانچه که می‌فرماید:

«إِنَّا جَعَلْنَا مَا عَلَی الْأَرْضِ زِینَةً لَهَا.» (سوره کهف/ ۷)

ما آنچه را روی زمین است، زینت آن (زمین) قرار دادیم.

حال، سؤالی که مطرح می‌شود این است که این زینت‌ها در دست منِ انسان چه می‌کند؟!

قرآن، بلافاصله در همین آیه پاسخ می‌دهد:

«لِنَبْلُوَهُمْ أَیُّهُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا.»

تا آنها را بیازماییم که کدامینشان بهتر عمل می‌کنند.
لذاست که باید نگاه را تغییر داد تا دچار خسران و پشیمانی ابدی نشویم. داشته‌های دنیایی ما، همگی زینت زمین هستند، نه زینت ما. زینت ها و تعلقاتی که باید رنگ و بوی الهی به خود بگیرند تا ماندگار شوند، که اگر غیر این باشد، روزی فرا خواهد رسید که همگی آنها حکم سراب را بریمان خواهند داشت.

منبع: حوزه