به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی مرکز اسناد انقلاب اسلامی؛ بی‌گمان جشن‌های دو هزار و پانصد ساله شاهنشاهی که از بیستم مهرماه ۱۳۵۰ آغاز شد، مصداق بارز این ضرب‌المثل فارسی شد که «از قضا سرکنگبین صفرا فزود». رژیم پهلوی با هدف نمایش عظمت و جلوه‌گری در عرصه بین‌المللی، این مراسم پرشکوه را با هزینه‌های سرسام‌آور از خزانه ملی ایران ترتیب داد، اما در هایت نتیجه معکوس گرفت. این مراسم پرشکوه که با هزینه‌های سرسام‌آور از خزانه ملی ایران تأمین می‌شد، نه‌تنها دستاورد ملموسی در عرصه مناسبات بین‌المللی برای کشور به ارمغان نیاورد، بلکه موجبات بازخواست و انتقادات گسترده از سوی جامعه جهانی و رسانه‌های خارجی را فراهم آورد.
یکی از برجسته‌ترین پرسش‌هایی که در محافل بین‌المللی مطرح شد، این بود که چگونه حکومت ایران در شرایطی که بخش‌های وسیعی از کشور از ابتدایی‌ترین امکانات زندگی از قبیل آب آشامیدنی، برق، گاز و زیرساخت‌های اساسی محروم بودند و محرومیت‌های آموزشی و معیشتی بیداد می‌کرد، چنین هزینه گزافی را صرف مراسم نمایشی و خودنمایی می‌کند؟با این وجود، این جشن با همه انتقادات و هزینه‌های سرسام‌آور برگزار شد و میزبان شمار زیادی از مهمانان داخلی و خارجی در تخت‌جمشید گردید. این رویداد درنهایت به نمادی از شکاف عمیق بین حکومت و مردم تبدیل شد و در تاریخ ایران به عنوان نمونه‌ای از اسراف و بی‌توجهی به نیازهای واقعی جامعه به ثبت رسید.
۲۵۹
نظر شما