آتش بس برای نجات اسرائیل

تلاش برای آتش بس، تلاشی مبتنی برخیرخواهی و بشردوستی است و گامی بزرگ برای جلوگیری از کشتار و از بین رفتن زیرساخت های یک کشور و دولت محسوب می شود. با این همه در خصوص بحران غزه آنچه بیش از این توجهات را به خود جلب می کند این است که آتش بس در وهله اول راه فراری است برای اسرائیل از مهلکه ای که خود برای خود پدید آورده و آنگاه راهی است برای جلوگیری از کشتار.

از نگاه حماس، زیرساخت ها از بین رفته اند و دیگر چیزی برای نجات دادن باقی نمانده است و آنچه ممکن است آنها را ترغیب به پذیرفتن آتش بس کند، نجات جان زنان و کودکان بیگناه فلسطینی است که خون آنها روزانه از لابلای ماشین جنگی اسرائیل بیرون می ریزد و جهانیان را وامی دارد تا بر آن نظاره گرِ گریان و معترض باشند.

از نگاه اسرائیل اما اهمیت آتش بس به مراتب بیش از اهمیت آن برای حماس است.

اول آنکه آنها در هیچ دوره ای مانند این بار با واکنش منفی جهانی و خصوصا با واکنش منفی سران دولت های جهان مواجه نبوده اند. خصوصا اینکه این بار برخی از سران کشورهای اروپایی، برخلاف رویه سابق و شاید برای اولین بار، همگام با کشورهای مسلمان و مردم کشورهای خود، اسرائیل را سرزنش کرده و این رژیم را به خاطر کشتار مردم بی دفاع محکوم کردند.

اعتراض به اسرائیل در کشورهای اسلامی موضوعی تقریبا دائمی و همیشگی بوده است اما نگاه اسرائیل به گسترش اعتراضات در پایتخت های کشورهای اروپایی آنها را بیمناک ساخته است. هرچند تلاش آنها بر این بوده که این نگرانی و ترس را پنهان و مکتوم از چشم رسانه ها نشان دهند، حقیقت این است که آنها به شدت از این اعتراض ها ترسیده اند؛ چه آنکه برخی از رهبران کشورهای اروپایی در خفا و جلا به اسرائیل هشدار داده اند که تبعات جنایات آنها می تواند برای پایتخت های پیشتر به خاطر بحران اقتصادی لرزان شده آنها، دردسر ساز شود و آتش زیر خاکستر خشم فروخورده مردم، تروریسم، افراطی گری وحتی نژاد پرستی را به طور هم زمان با یکدیگر روشن کند.

پس از این، اسرائیل با ناباوری تمام، شاهد دست نیافتن به ابتدایی ترین خواسته های از پیش تعیین شده خود دراین جنگ نابرابر است و این موضوع آنها را به یاد جنگ 33 روزه می اندازد. موشک ها همچنان به سرزمین های اشغالی شلیک می شوند و حماس همچنان در غزه پابرجاست و می تواند برای آتش بس شرط تعیین کند.

نگرانی دیگر اسرائیل از برقرار نشدن آتش بس، آینده نامعلومی است که در خصوص ادامه جنگ وجود دارد. هیچکس نمی تواند به اسرائیل این وعده را بدهد که کاری که در ظرف بیش از 20 روز حملات کشنده انجام نشده در روزهای آتی انجام خواهد شد. و هیچ پیشگویی نمی تواند به آنها این اطمینان را بدهد که ظرف روزهای آتی جهانیان اقدامی سخت تر از اعتراض و برپایی همایش علیه اسرائیل انجام نخواهند داد.

موضوع چهارم که سبب می شود اسرائیل بیش از حماس به آتش بس احتیاج داشته باشد نداشتن بهانه ای برای افکار عمومی داخلی است. کابینه المرت باید پاسخ مناسبی برای ناکامی خود از این حمله دیوانه وار به غزه که هیچ دستاوردی برای آنها نداشته ارائه دهد، اما آنها قادر به ارائه چنین پاسخی نیستند همانگونه که برای شکست دربرابر حزب الله لبنان نیز نتوانستند بهانه ای ارائه کنند.

با فرض اینکه گرفتاری های اسرائیل به همین چهار مورد ختم شود، عقل سلیم به این نتیجه می رسد که اسرائیل محتاج به پادرمیانی کسی یا کسانی است تا او را به بهانه ای از این مهلکه پیشبینی نشده برهاند و آنها بتوانند با فریب مردم خود و مردم جهان و با ارائه ژستی صلح طلبانه، از این مخمصه بیرون بیایند.

اما طرف مقابل که مرگ را پایان همه چیز نمی داند و ایستادگی در برابر رژیم غاصب را که خون پدران و اجداد آنها را نیز بیگناه بر زمین ریخته افتخار و سربلندی خود می داند، با علم به همه این گرفتاری های اسرائیل حاضر به پذیرفتن آتش بس نمایشی نیست و بر این باور است که اگر قرار به آتش بس باشد این اسرائیل است که باید امتیاز دهد نه حماس.