پورمحمدی: باید از خود تحریمی عبور کنیم/رسانه​ها به بی​انگیزگی و ناامیدی در جامعه دامن نزنند

به گزارش خبرآنلاین، حجت‌الاسلام والمسلمین مصطفی پورمحمدی در نشست هفتگی با مدیران و کارکنان این سازمان به تحریم های دشمنان و تهدیدی که همیشه به صورت کم و زیاد مطرح بوده اشاره کرد و گفت که دشمن در دشمنی خود نسبت به ملت ایران کم نگذاشته است. آنان پیوسته با ما در جنگ بودند تا ما را از مسیر خود منحرف کنند.

اهم سخنان وی را به نقل از سایت سازمان بازرسی کل کشور مطالعه فرمایید:
• در همه موضوعات یک رقم واقعی داریم و یک رقم مجازی و روانی. مثلا تحریم و آثار تحریم یک عدد واقعی دارد و یک عدد روانی و مجازی دارد. گرانی ها و تأثیر در زندگی یک اثر واقعی دارد و یک اثر مجازی و روانی دارد. نسبت به آینده آثار حرکت ها یک واقعیتی دارد و یک اثر مجازی و روانی. دشمن سعی می‌کند از آن فضای روانی و مجازی استفاده کرده و ما را مرعوب و در تنگنای روانی قرار داده و زمین گیر کند. پس ما باید به مقابله روانی علیه دشمن مسلح شویم.
• باید از رسانه‌ها،‌ افکار سازان و آنان که ذهنیت عمومی را شکل می‌دهند بخواهیم به این رسالت تاریخی و رسالت مهم امروزی و اجتماعی شان توجه کنند. رسانه‌ها نباید ابزار توطئه و جنگ روانی دشمن شوند. حتی اگر کارگزاران، فعالآن و بازیگرانی درون جامعه ما هستند که خواسته یا نخواسته،‌تعمدی و غیرتعمدی، اصلاح گرانه یا خدایی نکرده مخربانه و افسادی ایجاد بی‌انگیزگی، ناامیدی و بدبینی می‌کنند رسانه به آنان دامن نزده و برجسته سازی نکند؛ تیتر نزند. امروز ما به تقوای رسانه‌ای و تقوای افکارسازان نیاز داریم.
• جنگ روانی دشمن برای این است که انسجام و وحدت ملی را از بین ببرد. اگر جامعه بهم پیوسته،‌منسجم و هم رای و همراه باشد می‌تواند سختی را از سر بگذراند. اگر می‌خواهیم فشل نشده و نشاط جامعه از بین نرود نباید اختلاف کنیم
• وحدت با گذشت یک طرفه تسهیل نمی‌شود؛ همه باید بگذرند. عده‌ای معتقدند برای ایجاد وحدت در جامعه تنها باید طرف مقابل کوتاه بیاید؛ در حالی که باید ما کوتاه بیاییم تا طرف مقابل هم کوتاه بیاید. فرمول وحدت همین است. اگر کسی غیر از این، فرمولی دارد بیان کند. خداوند هم به پیامبرش می‌گفت ببخش، عفو وعبور کن. راه رسیدن به انسجام این است که جامعه از همدیگر بگذرد و عفو کند. اگر بنا است اصلاح کنیم همه باید اصلاح کنیم. اگر بنا است ببخشیم همه باید این روحیه را در خود تقویت کنند. باید همه مدارا کنیم. اگر این کار را کردیم می‌توانیم به همبستگی و پیوستگی برسیم. وحدت راهی غیر از این هم ندارد.
• برای عبور از چالش‌های دشمن باید اولویت ها را شناسایی کنیم و باید این اولویت ها را به هم توصیه و تذکر دهیم. یک از این مباحث،‌برنامه ریزی و تدبیر است. این‌که باری به هر جهت باشیم و ببینیم چه می‌شود نتیجه نمی‌دهد و حتما با ناکامی روبرو خواهد شد. کشور به برنامه ریزی، تدبیر و اراده نیاز دارد.
• مقابله با تحریم چند راهکار دارد. اول این‌که ما مسیرهای دیگری را تعقیب کنیم تا تحریم ها را خنثی کنیم. مسئله دیگر این است که بدانیم چرا این تحریم ها به ما تحمیل می‌شود. این تحریم ها اولاً به خاطر پیچ‌هایی که ما در مباحث اقتصادی خود داریم به ما تحمیل می‌شود. همچنین در نوع رفتار زندگی و اقتصادی خود با ضعف ها و چالش‌هایی روبرو هستیم. بنابراین با حفظ این ضعف‌ها، چالش ها و نقایص به راحتی نمی‌توان از پس تحریم ها برآمد. باید روی این مسئله فکر کنیم.
• اگر ما اعلام می‌کنیم تمام قد مقابل دشمن می‌ایستیم و اگر قرار باشد منافع ما در خطر بیافتد منافع آنان را در خطر می‌اندازیم که حرف کاملاً درستی است و باید پای آن بایستیم، معنای آن این نیست که اگر توانستیم دوباره نفت خود را راحت بفروشیم بتوانیم مانند گذشته از نفت استفاده کنیم. جامعه ما سوخت را بد مصرف کرده و می‌کند. باید مصرف سوخت اصلاح شود. چرا زمینه و فرصت فشار و تحمیل را به دشمن می‌دهیم؟
• دولت باید جلوی پروژه‌های غیراولویتی و طرح‌های کم بازده را بگیرد. باید بودجه صرف اولویت ها شود. نباید این طور باشد که پول در هزاران پروژه توزیع شود و آخر کار هیچ کدام به نتیجه نرسد و از نظر بودجه با کسری مواجه شویم. باید جلوی هزینه‌ها گرفته شود.
• این باغ ویلاها که آمار ساخت آنان زیاد است صرفا برای چند روز استراحت افراد است. انسان واقعاً افسوس می‌خورد که منابع ملی برای استراحت مثلاً سه روز، 20 روز یا یک ماه افراد در این مکان ها صرف شود. این منابع می‌توانست صرف رونق اقتصاد و تولید شود. این رفتار است که کشور را به چالش کشانده و دشمنان را تحریک می‌کند که فشار بیاورد. اگر رفاه زده شویم با فرمول‌های ساده نمی‌توان مسأله را حل کرد. به طور طبیعی فشار اقتصادی و تحریم تشدید خواهد شد.
• باید از خود تحریمی عبور کنیم. درست است که چند تخلف صورت پذیرفت و چند پرونده تشکیل شد، اما نباید کار و تلاش را تعطیل کرد. باید درصدد جبران برآمد. مثل آدمی که مریض شده و پس از درمان، به حرکت و زندگی عادی برمی گردد. اشتباه بزرگتر آن است که امروز به کمک تولید نیاییم و فعالیت‌های حمایتی خود را متوقف نماییم و زمین گیر شویم. دشمن می‌خواست ما زمین گیر شده و تحرک نداشته باشیم. حال که یک تخلفی شد نباید اشتباه دوم و سوم را تکرار کرد.
/29295