به گزارش خبرآنلاین، این شرکت که توسط جیمی بینگ در ادینبورگ فعالیت می‌کند، کتاب الکترونیکی و شنیداری جونا لرر را که درباره خیال‌پردازی و علوم عصبی نوشته شده بود، رد کرد.
مایکل مونیهان روزنامه نگار و جستجوگر آثار باب دیلن نخستین کسی بود که به این مساله پی برد و جونا لرر را وادار کرد تا بپذیرد باید در کارش خلاقیت بیشتری می داشت و درست‌تر از کلماتی استفاده می‌کرد که دیلن در کتاب «چگونه خلاقانه کار کنیم» بکار برده بود.
لرر هم اگرچه بالاخره اشتباهش را پذیرفت اما از کار در مجله معتبر نیویورکر نیز برکنار شد.
دیروز سخنگوی این ناشر اسکاتلندی گفت: «عطف به بیانیه جونا لرر... کنونگیت نیز تصمیم گرفته است تا واکنشی فوری نشان بدهد و کتاب الکترونیک و کتاب شنیداری «تصور کن» را از دور فروش خارج کند و جلوی انتشار نسخه چاپی این اثر را هم بگیرد که نیمی از مراحل آماده سازی را طی کرده بود. »
آقای لرر در بیانیه خود گفت: «دروغ‌ها اکنون برملا شده‌اند. من موقعیت سنگین خودم را درک می‌کنم. می‌خواهم از همه برای این کار عذرخواهی کنم، به ویژه از سردبیران و خوانندگانم. تمام تلاشم را می‌کنم تا سابقه‌ام را اصلاح کنم و اطمینان می‌دهم که نقل قول‌های نادرست و اشتباهاتم را جبران کنم. من از کارم به عنوان یکی از اعضای تحریریه نیویورکر برکنار شده‌ام.»
جملات دروغینی که آقای لرر از خودش مطرح کرده بود توسط آقای مونیهان که تلاش کرد تا این دروغ را افشا کند، برملا شد. آقای لرر وقتی با این ماجرا روبه رو شد ادعا کرد از یک نسخه ادیت نشده فیلم زندگینامه‌ای باب دیلن با عنوان «راه مستقیمی به خانه نیست» استفاده کرده و از شوهای رادیویی او مطالبی را برداشت کرده است. اما پس از اینکه روشن شد او حتی جملاتی از نقل قول‌های او را که به صورت متن هم موجود بوده، اشتباه استخراج کرده، مجبور شد بپذیرد که کارش فریبکاری بوده است.
نویسنده توبه کرده در بیانیه‌اش گفت: «سه هفته پیش،ای میلی از مایکل مونیهان روزنامه نگار دریافت کردم که درباره 6 نقل قولی که از باب دیلن در کتاب «تصور کن» استفاده کرده بودم، توضیح دهم. این نقل قول‌ها در حقیقت وجود نداشتند و این نقل قول‌های اشتباهی یا ترکیباتی نادرست از نقل قول‌های موجود بودند. اما من به آقای مونیهان گفتم که این‌ها را از گفتگوهای آرشیوی برداشت کرده‌ام و این گفته‌ای نادرست بود و وقتی آقای مونیهان این مساله را دنبال کرد، من به دروغ گفتن خودم ادامه دادم و چیزهایی گفتم که نباید می‌گفتم.»
این سرقت ادبی یادآور مورد جیسون بلر در نیویورک تایمز است که برای استفاده از نقل قول‌های ناردست از کار برکنار شد.
به تازگی یوهان هری نیز از کار خود در ایندیپندنت معلق شد چون نقل قول‌هایی کرده بود که به نظر می‌رسید آن‌ها را از مصاحبه‌های چهره به چهره دریافت کرده، اما در واقع چنین نبود.
یکی از نقل قول‌های نادرست که در کتاب آمده چنین است «خدایا، خوشحالم که خودم نیستم. خوشحالم که آن نیستم». در حالی که دیلن در مستندی با عنوان «به گذشته نگاه نکن» در سال 1965 تنها جمله اول را گفته بود و جمله دومی در کار نبود.
یکی از نقل قول‌هایی که هرگز دیلن به کار نبرده و آقای لرر در کتابش آورده هم این است که «این چیز سختی برای توصیف کردن است. این فقط حسی است که تو چیزی برای گفتن داشته باشی».
در نقل قول دیگری هم آقای لرر آورده «من فقط آن‌ها را می‌نویسم. این پیام بزرگی نیست. از من دلیلی برای شرح آن نخواهید» در این مورد هم دو جمله اول نقل قول واقعی دیلن است و جمله سوم را آقای لرر خودش اضافه کرده است.
در مورد دیگری هم آقای لرر از قول دیلن گفته ترانه‌ها وقتی شروع می‌شوند که او صدا یا ترانه‌ای را پیدا می‌کند که استخوان‌هایش را لمس می‌کنند. در حالی که دیلن چنین چیزی نگفته و آقای لرر گفته بود این جمله را از گفت‌و‌گویی رادیویی استنباط کرده است.
اسکاتز من/ دوم آگوست/ ترجمه: مازیار معتمدی
نظر شما