ویلیام استادیم، حقوقدان فارغ التحصیل دانشگاه هاروارد نویسنده هشت کتاب درباره مشاهیر سینمای آمریکا مانند مرلین مونرو است که هرچند کتاب آخرش زیاد به آدمهای مشهور نمی پردازد ولی کلیتی از نظام سینمایی آمریکا بعد از دهه 80 میلادی به دست می دهد که می توان ارزش آن را در همین اطلاعات دانست. وی اعتقاد دارد بعد از سالهای دهه 80 هالیوود تبدیل به سینمایی می شود که می توان عنوان کتاب را به همین دوران نسبت داد.
در مانی وود (Moneywood) هالیوودی که اساس آن را بر پایه پول گذاشته اند، استادیم از دوران بعد از رئیس جمهوری رونالد ریگان خبر می دهد که در این زمان، کنترل سینمای آمریکا از دست بازیگران و مشاهیر شناخته شده و محبوب مردم درمی آید و به دست کسانی می افتد که کمتر مشهور بودند ولی به واسطه پول، قدرت دست آنها بود که از جمله می توان به صاحبان بنگاههای اقتصادی در خیابان وال استریت اشاره کرد.
تهیه کننده های سینمای هالیوود در این سالها بیشتر کسانی بودند که با پول هر کاری که می خواستند می کردند؛ آنها هنرمندان را از این سینما حذف کردند و ورزشکاران و چهره های غیر سینمایی استخدام کردند و رمبوهایی برای درآمدزایی ساختند.
استادیم به عنوان نمایشنامه نویس کهنه کار هالیوود و نویسنده کتب بیوگرافی هنرمندان سینمای آمریکا در «مانی وود» از دورانی نوشته است که فیلمسازی به یک سیاست تبدیل شده که ارتباط آن با کاخ سفید از هر زمان دیگری بیشتر می شود. هزینه ساخت فیلم ها 400درصد افزایش پیدا می کند که نویسنده در واکنش به این عدد می نویسد: «در حقیقت فیلمسازی به دین جدید کشور آمریکا تبدیل می شود که اوج آن به سالهای بین 1977 تا 1985 می رسد.»
هالیوود بیش از هر زمان دیگری در سلطه سفیدپوستان یهودی قرار می گیرد که بعد از این سالها ژانرهای جدیدی در این سینما اختراع می کنند که بیشتر عقاید یهودیان و فرقه های نوظهور را دنبال کند. بعد از این سالها نقش هنرمندان زن بیشتر از نقش خود آنها تبدیل به نوعی ابزار برای جذاب کردن صحنه های مختلف فیلمها می شود. استادیم اعتقاد دارد سینمایی که استودیوهای آن در اختیار شرکت هایی مثل کوکاکولاست نمی تواند تصویر واقعی از رویدادهای جامعه را بیان کند و بیشتر به فروش نوشابه های سیاه و سفید فکر می کند تا ارتقای فرهنگی مردم آن جامعه.
نیویورک تایمز/ 24دسامبر/ ترجمه محمد حسنلو
6060
نظر شما