فیلمی 157 دقیقه ای که نقش اولش یک زن(با بازی جسیکا چستین) به نام مایا است.زنی که افسر ارشد ارتش است و به واقع از زبان او شرح عملیات روایت می شود.و در نظر داشته باشید که اصلا قرار نیست در طی تمام این دو ساعت و نیم عملیات پارتیزانی و چریکی ببینید و صحنه ها مربوط به شناسایی و درگیری گروه کماندوهای آمریکایی با اسامه بن لادن و اطرافیانش باشد.در حقیقت چیزی حدود 20 دقیقه پایانی فیلم به شکار بن لادن اختصاص داده شده و بیش از 2ساعت از زمان فیلم به زندگی مایا و سرگذشت او اختصاص دارد.مایا همان افسرسابق سازمان سیا است که حالا در ارتش خدمت می کندو پیشینه زیادی در افغانستان دارد و مهمترین تجربه اش کشته شدن بسیاری از همقطارانش در بمب گذاری های القاعده بوده و از او شخصیتی بدون خلق و خوی انسانی ساخته است.
سکانس افتتاحیه فیلم در واقع شروع تیم تجسس و مهم تر از آن تزریق انگیزه برای یافتن اسامه بن لادن است.در راهروهای سازمان سیا،افسران متعددی این و آن طرف می روند و مدام در حال پرخاشگری هستند.در همین یک دو روزه یکی از مهمترین پایگاه های ارتش آمریکا در افغانستان به نام کمپ چپمن بوسیله بمب گذاری افراد القاعده به روی هوا رفته و آبروریزی بزرگی به بار آمده است.در همین سکانس اطلاعات زیادی به بیننده منتقل می شود تا دریابد این انفجار در حقیقت نقطه عطفی برای سران سیا و پنتاگون به شمار می آید تا یک نیروی انگیزشی بسیار پرقدرت به بدنه سازمان وارد گردد و یکبار برای همیشه به سراغ اسامه بن لادن بروند و کارش را بسازند.
در این بین همان مایا که حدود 10 تن از افرادش را در همان کمپ از دست داده چنان از خود بیخود شده که مدام یقه روسایش را می گیرد و از آنها با عتاب می خواهد که هرجور که شده برنامه ی عملیاتی بسیار سری را بچینند تا او بتواند سر از مخفیگاه بن لادن دربیاورد...
همانگونه که قفسه درد فیلمی صرفا جنگی نبود و تمام سکانس را عملیات جنگی در بر نمی گرفت،سی دقیقه بامداد نیز صرفا اثری جنگی نیست.تماشاگر می تواند غیر از کابل و بخشی از جغرافیای افغانستان،به کرات تمام دنیا را سیر کند و در واقع سی دقیقه بامداد می تواند یک تور جهانی از نیویورک به کابل و برعکس باشد.ولی به هرحال هرچه باشد سی دقیقه بامداد یک ماجراجویی صرف است.یک ماجراجویی در حد جهانی که اگرچه رویتگر عملیاتی است که هیچ وقت دستاوردش معلوم نشد اما از سوی دیگر جذابیت های فراوانی برانگیخت.طرفه آنکه این فیلم بازهم غوغای ضد تروریسم و شعارهای هیجان انگیز اما توخالی را نخواهد توانست که زنده کند.چرا که از روی ناچاری، نوع نگاه کاترین بیگلو به جنگ و تروریسم یک نگاه روایی صرف و تحلیلی نیست.به مانند قفسه درد این نگاه اگرچه نزدیک است اما جنبی است.یک گزارش سربسته است.گزارشی از عملیاتی که حتی برای خود آمریکایی ها نیز انجامش تا مدتها محل مناقشه بود.شاید به یاد داشته باشید که در تابستان 2004 جورج دبلیو بوش گفته بود که اصلا درک نمی کند چرا باید اینهمه برای اسامه بن لادن وقت گذاشته شود و میت رامنی نیز در سال 2007 اذعان داشته بود که صرف میلیاردها دلار برای کشتن یک نفر اصلا عقلایی نیست...
در سی دقیقه بامداد همچنانکه فیلمنامه نویس اثر مارک بوال گفته با یک دوجین کاراکتر طرفیم.اما اگر تصور می کنید تمام آنها در روایت داستانک ها نقش دارند احتمالا اینگونه نیست.البته عمده نقش های مکمل در فیلم کارشان را خوب انجام می دهند اما باید بپذیریم که با فیلمی طرفیم که قصه اش یک روایت غیر داستانی است.شاید مستند درام هم بشود بر سی دقیقه بامداد اطلاق کرد.
سی دقیقه بامداد یک کار سفارشی محض هم هست.و عوام فریبی در حد اعلا دارد.خوش ساختی اش نیز گویای هوش بالای بیگلواست.زنی کهنسال که فقط او توانایی دارد که فیلم های جنگی براساس روایت های محرمانه بسازد.اگر ماراتون نفس گیر رقابت بین دوفیلم قفسه درد و آواتار در اسکار 2010 را به یاد دارید پس حتما از میزان منفور بودن بیگلو نیز خبر دارید.کارگردان زن آمریکایی در رقابت های اسکار 2010 تقریبا تمامی جوایز مهم را برای فیلم جنگی اش به خانه برد در حالیکه هیچ کس از فیلم او چیزی سردرنیاورد.
البته قفسه درد(شاید میدان بلا بهترین ترجمه برای هارت لاکر باشد)فیلم بدی نبود اما هرگز در حدو اندازه های یک فیلم اسکاری قرار نمی گرفت.قفسه درد یک فیلم سفارشی بود که با پشتیبانی تمام قد سیا و پنتاگون ساخته شد و در اکران محدودش نیز کسی تحویلش نگرفت.حالا کاترین بیگلو در 61 سالگی بازهم سراغ فیلمی با مضمون جنگی رفته که فقط شاید خود او می توانست برای به سرانجام رسیدنش پا پیش بگذارد.
Zero dark thirty
کارگردان:کاترین بیگلو
فیلمنامه:مارک بوال
بازیگران:جسیکا چستین(مایا)،جیسون کلارک(دان)،جوئل ادگرتون(پاتریک)،ریک سیکون(اسامه بن لادن)
بودجه فیلم:40 میلیون دلار
اکران :19 دسامبر 2012(29 آذر 91)
فروش فیلم:200 هزار دلار
نظر شما