10 روز پیش، محمدرضا عباسیان خبرداد که در سی و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر، از جمشید مشایخی، نادر طالب‌زاده، مهری شیرازی، جهانگیر الماسی و پرویز شیخ طادی تقدیر میشود.
دبیر جشنواره امسال فیلم فجر با اعلام این خبر ابراز امیدواری کرده بود همه دلسوزان فرهنگی و هنری، در جهت تقویت پیوندهای درونی خانواده سینما حرکت کنند و فضایی را فراهم آورند تا به رشد، رونق، پویایی و اعتلای سینمای ایران منجر شود. (اینجا)
با وجود این ابراز امیدواری، وقتی صبح چهارشنبه ششم دی، پرویز شیخ طادی اعلام کرد که از برپایی بزرگداشت خود در جشنواره سی و یکم انصراف داده است، معلوم شد که اختلاف اهالی سینمای ایران و مشکلات پیش روی هنر هفتم در کشور عمیق‌تر و جدی‌تر از آن است که جشنواره مهم و دیرپایی چون فیلم فجر بتواند بر آن مرهمی نهد.
شیخ طادی در گفتگو خود با ایسنا گفت: «با وجود احترام ویژه‌ای که برای محمدرضا عباسیان دبیر جشنواره قائل هستم از ابتدا هم تمایلی برای بزرگداشت نداشتم و اعلام کرده بودم شرایط سینما خوب نیست و در حال حاضر که وضعیت بد‌تر شده است، خواستم وارد این ماجرا نشوم تا حداقل‌شناختی که مردم از من دارند خدشه دار نشود.» (اینجا)
تا اینجای ماجرا، شاهد اتفاقی هستیم که در تاریخ سینمای جهان بسیار رخ داده است؛ جشنواره‌ای قصد اهدای جایزه یا تقدیر از یک فیملساز را می‌کند و آن هنرمند به هر دلیل از پذیرفتن آن سرباز می‌زند.
تنها برای نمونه می‌توان به مارلون براندو اشاره کرد که سال 1972 میلادی، دومین جایزه اسکار خود را برای بازی در فیلم «پدر خوانده» نپذیرفت و در اعتراض به سیاست‌ها و رویکردهای هالیوود، دختری سرخپوست را با بیانیه‌ای سراسر انتقادی به آن مراسم فرستاد. جالب اینکه برگزارکنندگان اسکار آن سال، نه تنها از اهدای جایزه به مارلون براندو منصرف نشدند، بلکه فرصت خوانده شدن بیانیه اعتراضی (البته نه به صورت کامل) را هم به نماینده او دادند.
بعد از انصراف پرویز شیخ طادی از برگزاری بزرگداشت خود در جشنواره فیلم فجر هم این انتظار می‌رفت که برگزار کنندگان بزرگ‌ترین رویداد سینمایی کشور با سعه صدر با این مسئله برخورد کنند که متاسفانه چنین نشد.
در بیانیه‌ای که از سوی روابط عمومی سی و یکمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در واکنش به این حرکت پرویز شیخ طادی منتشر شده است، جمله‌ای وجود دارد که از ادبیاتی کنایه آمیز و نا‌مناسب بهره می‌برد و تنها بر سیمای این رویداد بزرگ و دیرپای هنری خدشه وارد می‌سازد.
اینکه برگزار کنندگان جشنواره بعد از تعارفات معمول طعنه بزنند که «انشا ا... در زمانی که ایشان (پرویز شیخ طادی) موجب افتخار سینما باشند و در اوج از ایشان تقدیر شود.» (اینجا) به جای آنکه از ارزش‌های این سینماگر بکاهد، تنها تحمل و ظرفیت اندک مسوولان امور را نشان می‌دهد.
مسوولان یک جشنواره نمی‌توانند یک بار فیلمسازی را چهره ماندگار و صاحب نام سینما بخوانند و شایسته تقدیر بدانند و بعد از آنکه او این بزرگداشت را نپذیرفت، به فاصله چند روز به طور تلویحی و کنایه آمیز بگویند که او هنوز افتخار سینما نیست و در اوج فعالیت‌های هنری‌اش قرار ندارد.(که البته کاری به درست و غلط این عناوین و میزان روشنی کارنامه این فیلمساز ودلیل رد این بزرگداشت از سوی او نداریم)
مسوولان و مدیران جشنواره فیلم فجر بهتر است پیش از آن که بخواهند از یک فیلمساز تقدیر کنند، آداب احترام گذاشتن یه هنرمندان را یاد یگیرند و رعایت نمایند.
57245
نظر شما