جان یک دانش‌آموز چند می‌ارزد؟

این کارشناس مسائل آموزش و پرورش در مطلب خود نوشته است:
«یک ماه بعد از آتش سوزی کلاس چهارم مدرسه دخترانه شین آباد به دلیل خام سوزی و نشت نفت از بخاری نفتی، مدرسه بازسازی شد و دانش آموزان به کلاس درس بازگشتند. بخاری ها برچیده و به جای آنها پکیج نصب شد. عکس های منتشر شده نشان می دهد که حالا به جای آتش مستقیم بخاری، کلاس ها با رادیاتور گرم می شوند. پنجره های کلاس ها دیگر نرده محافظ آهنی که در هنگام بروز خطر دانش آموزان را به دام می اندازد، ندارند. بهای جان یک دانش آموز در آموزش و پرورش چه قدر است؟ آیا این کارها را نمی شد قبل از بروز فاجعه انجام داد؟ ای کاش وزارت آموزش و پرورش صورتحساب هزینه های نصب پکیج در مدرسه انقلاب اسلامی را منتشر می کرد تا معلوم شود با چه مبلغی می شد جلوی مرگ سیران و سریا و سوختگی حدود 30 دانش آموز دیگر را گرفت؟»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه مطلب خود نوشته است:
«هنوز هم طبق امار رسمی 150 هزار کلاس درس و 50 هزار دفتر اداری مدارس با بخاری نفتی گرم می شوند و هر بخاری نفتی یک بمب ساعتی است. اگر متوسط دانش آموزان کلاس را 33 نفر فرض کنیم، حدود پنج میلیون و دانش آموز عمدتا روستایی در معرض خطر آتش سوزی قرار دارند. وزیر آموزش و پرورش گفته است که برای برچیدن تمام بخاری های نفتی و ایجاد سیستم حرارت مرکزی، این وزارتخانه نیاز به هزار میلیارد تومان بودجه دارد. اگر این مبلغ را بر تعداد دانش آموزان در معرض خطر تقسیم کنیم، رقم 200 هزار تومان به دست می آید. یعنی با هزینه کردن 200 هزار تومان به ازای هر دانش اموز در معرض خطر آتش سوزی، می توان خطر را به کلی رفع کرد.»
این دبیر باسابقه در بخشی از مطلبش می‌نویسد:
«مهم نیست که بخاری نفتی استاندارد باشد و یا غیر استاندارد. بخاری نفتی نوعی بمب ساعتی است و وجودش در هر صورت خطرناک است... حتی اگر همه بخاری های نفتی مدارس استاندارد و بی نقص باشند بازهم خطر در کمین دانش آموزان است.
تا قبل از برچیده شدن بخاری ها باید نرده های محافظ کلاس ها برچیده شوند تا دانش آموزان هنگام بروز خطر راه فرار داشته باشند ... اصولا در شرایطی که کلاس های درس فاقد درب اضطراری برای خروج دانش آموزان در زمان بروز خطر هستند، نرده های آهنی پشت پنجره کلاس ها مهم ترین عامل به دام افتادن دانش آموزان در هنگام خطر است.»
عبداللهی در پایان یادداشت خود نوشته است:
«هر چند اقداماتی مانند استعفا و پذیرش مسئولیت و حتی برکناری مقامات به خاطر قصور و تقصیر در انجام وظایف در جامعه ما رسم نیست، اما هزینه چنین حوادثی روز به روز برای مدیران سنگین تر می شود. هنوز این سوال برای اولیای دانش آموزان مطرح است که مگر بهای جان یک دانش آموز چند تومان است؟»
برای خواندن متن کامل این یادداشت، لطفا اینجا را کلیک کنید.