خاطره همسر شهید علی محمدی از کنفرانس قربانیان ترور در پاریس

با سلام خدمت خواهر خودم خانم کرمی. اولا که من شرمنده ایشان هستم. کاش من آنجا بودم دوما شاید تقصیر خود ما هست که این ها اینجوری جسارت میکنند. در همسایگی ما یک آدم عقده ای بود که هر از گاهی یک خرابکاری هایی میکرد .ساکنین مجتمع گفتن کار اینه .بگیریم و ببندیم.من گفتم هر چقدر تقصیر هارو گردن این بندازیم این بیشتر باد میکنه.محل بهش نذارید.اصلا بگید کار غریبه بود. کار به جایی رسید که به من گفت من دیشب آشغال ها رو جلو در پخش کردم. من هم گفتم تو ؟؟ تو ؟؟ برو بابا... الی آخر. آخر سکته کرد. از بی محلی ما سکته کرد. ما خودمان را کوچک نکردیم و بیخود به او پر و بال ندادیم. کاش این قدر به این اسرائیل کثیف پر و بال نمیدادیم. خواهرم.نور چشم من. در نبود همسرت،خانواده تو ، نور چشم من و ما تا همیشه خواهید ماند

مگر ما در جلسلاتی که اسرائیلی ها شرکت می کنند شرکت می کنیم. این مخالف سیاست های نظام نیست.