امروز وقتی که همچون مایکل جردن بسکتبالیست قدرت اول است و فردی همچون گرد مولر در مقابل او سر تسلیم فرود می آورد و به او لقب گیگانت (غول) می دهد و زمانی که تنها در یک سال در هشت مسابقه هت تریک فوق العاده نموده است، زمانی که از مارادونا در همه چیز جلو زده است به غیر از کسب مقام قهرمانی جهان در خلوت خودش به یاد خواهد آورد که همه چیز آنطور که بنظر می آید ساده هم نبوده است.
در بارسلونا نیز مربیان به او شک داشتند، در یک زمان حتی از پرداخت هزینه داروهای هورمون رشد او نیز سرباز زدند، حتی برای او بلیط هواپیما برای بوینس آیرس تهیه نکردند!
ولی کارلوس رکساج مربی که او را به بارسلونا آورد فریاد زد: تنها یک ماه دیگر به او دارو بدهید!
وقتی که توپ طلا را تصاحب نمود در گزارش تلویزیونی خود از دکتر دیگو شوارزتین که در مطب خود اولین تزریق هورمون رشد را به مسی نموده بود تشکر کرد. بعد از تشکر مسی بود که تلفن مطب دکتر دیگو شوارزتین روزانه صدها بار به صدا در آمد، مردم به دنبال کسب اطلاعات بودند که چطور آنها هم می توانند رشد نمایند و بزرگ شوند؟ دکتر دیگو چقدر زجر کشید که به رسانه ها و مردم توضیح دهد که فقط می تواند افرادی که کمبود هورمون رشد دارند درمان نماید، ولی نمی تواند بر روی ژنتیک انسان تاثیر بگذارد!
اگر امکان این بود که همگی ما رشد اضافه ای داشته باشیم حالا من در لیگ NBA بازی می کردم، به شوخی به بیماران خود می گفت دکتر دیگو شوارزتین، که خودش 170 سانتی متر بیشتر قد نداشت!
لئو مسی 19 سانتی متر رشد کرد و در همان 19 سانتی متر متوقف شد، یعنی 170 سانتی متر! دلیلی ندارد بیمار از دکتر خود بلندتر باشد! از دکتر سوال می شود اگر هورمون های رشد را مسی دریافت نمی کرد چه می شد؟
دکتر در جواب می گوید:
قد او تا 150 سانتی متر رشد می کرد!
اختلالی که مسی از آن رنج می برد 1 در20000 مورد اتفاق می افتد، درمان مغز استخوان که مشکل اصلی است از زمانی شروع می شود که بیمار هورمون های سنتتیک تزریقی دریافت نماید. به غیر از آن در بارسلونای حیرت آور یک مثلث کوتوله ها به نام مسی – ژاوی و اینیستا وجود دارد! هیچ کس از این مشکلات خبر ندارد که مسی چه زجرهایی کشیده است تا به اینجا رسیده است.
سی سال بدون حقوق
زمان آن رسیده است که با کسی که مسی را کشف کرد و اولین قدم های فوتبال را به او نشان داد آشنا شویم. اسم او Ernesto Vecchio است، تا زمانی که بارسلونا مسی را به خدمت نگرفته بود او تمرینش می داد هنوز هم مربی است در new ellsina. بیشتر از سی سال با سیبیل های زرد از دود نیکوتین هنوز هم در کارگاه مکانیکی کار می کند و از آنجا امرار معاش خود را بدست می آورد.
هر هفته سه روز در باشگاه بچه ها را تمرین می دهد و همین چند وقت پیش بود که یک حقوق بخور نمیر را باشگاه برایش در نظر گرفت. سی سال بدون حقوق کار کرد و تمرین می داد. فقط به خاطر لذت و همیشه یک چیز را فراموش نمی کند و آن لئو مسی است!
اشک به خاطر برزیل
در زمستان 2009 تیم ملی آرژانتین در Rosari در جریان مسابقات مقدماتی مقابل برزیل قرار گرفت. مارادونا مربی بود و یک جای خالی هم نمی شد در استادیوم پیدا کرد. 1-3 به برزیل باختند. مسی برای همه دوستان خود بلیط تهیه کرده بود ولی مرا فراموش کرد! بعد از اتمام مسابقه رفتم به سمت اتوبوس تیم ملی آرژانتین، ده سال بود او را ندیده بودم. تو اتوبوس نشسته بود و خیره به یک نقطه شده بود! آنطور بازی نکرده بود که من یادش داده بودم و باخت از برزیل در شهر خودم یک شوک واقعی بود. دست برایش تکان دادم که شاید متوجه من شود! به سختی توانستم توجه او را به طرف خودم جلب کنم، ولی احساس کردم که شکست کاملا او را از خود بیخود کرده است! اشک را در چشمانش دیدم دوست ندارد ببازد و به همین دلیل اعتقاد ندارم گفته او را که گفته : به توپ طلا علاقه زیادی ندارم! می دانم که دوست دارد درمسابقه توپ طلا هم برنده شود نه به این خاطر که در طرف مقابل او رقیبی مانند کریستیانو رونالدوست است به خاطر اینکه در هر مسابقه ای دوست دارد برنده شود. به غیر این مگر جورج حاجی رومانیائی نمی گفت که شماره 10 شماره خدائی است که حتی مربی هم نمی تواند به آن نزدیک شود. اینها حرف های مربی اول او Vecchio Ernesto است!
و لئو مسی از همه شماره ها جلوتر رفته است!
43 43
نظر شما