به یاد استاد همایون خرم

من نه موسیقی­دان هستم و نه موسیقی­شناس، بلکه هم چون سایر شهروندان، گاهی که دلم برای خودم تنگ می­شد، به موسیقی او پناه می­بردم.موسیقی استاد ریشه در تاریخ ما داشت. در عین حال پنجره­ای به امروز ما باز می­کرد و فضایی را برای پرواز به رویمان می­گشود. او هم­نوای غم و شادمانی ما بود. گاهی با بیاد آوردن ریشه­هایمان مایه استواری ما می­شد و گاه با نوای غم­گنانه­اش از نامهربانی­های روزگار و غربت آدمی حکایت می­کرد و گاه با دشتی و شور، سستی و رخوت را از تنمان بیرون می­ساخت و بیادمان می­آورد که باید فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم. استاد که نگین اهل فرهنگ بود در دل مردمان این سرزمین جای داشت و هم­نشین آنان در کنج خلوت خانه­هایشان بود. کار طاقت­فرسای کم­حاصل، خستگی نگاه­های سنگین اجتماع، روزگار سخت و بی­حرمت، بیش از هر زمان ما را به دیدار خودمان مشتاق­تر می­کرد و استاد با ساز دلنشینش ما را به این میهمانی می­برد و ما را بیاد خودمان می­اورد.
هرچند زمانه ما را از دیدن استاد بر صفحه رسانه ملی با سازی در دست و شوری در سر محروم ساخت، لیکن استاد نه تنها میهمان خانه­های ما در این سرزمین بود، که در دوردست­ترین گوشه­­های جهان همنشین ایرانیان فرهنگ­دوست بود. هرچند پیکر او امروز بر دوش ایرانیان هنرمند و هنردوست به سوی آرامگاه ابدی­­اش همراهی شد، یاد او هم­چنان در جان ما جاودانه است.