زهرا تالانی:آخرین گزارش‌های سازمان ملی جوانان حاکی از افزایش تمایل جوانان به زندگی مجردی است به گونه‌ای که در کلان‌شهرهایی مثل تهران، شیراز، مشهد، اصفهان، تبریز و اهواز ۳۰ درصد جوانان زندگی مجردی دارند.۶۰ درصد زنان ۱۵ تا ۲۵ ساله و ۲۱ درصد زنان ۲۵ تا ۳۵ ساله مجرد هستند و تعداد پسران مجرد از دختران مجرد در هر رده سنی بیشتر است.
هنوز آمار رسمی در ابن بخش اعلام نشده است اما این معضل و پدیده جدید قطعا آسیب‌های جدیدی را به همراه خواهد داشت.این موضع اعتراضهای زیادی را به دنبال داشت،هرچند که جامعه شناسان و آسیب شناسان معتقدند که این موضوع در جامعه ما وجود دارد و باید به دنبال آسیب شناسی آن پرداخت. دکتر سعید معیدفر جامعه شناس به خبر آنلاین می گوید:
مدتی است که خبر افزایش زندگی مجردی بین دخترها و پسرها شنیده می شود.این نوع زندگی که به هم خانه بودن معروف است، در بیشتر کشورهای اروپایی و امریکایی رواج دارد؛ اما رواج این نوع زندگی در کشوری با شاخصه‌های فرهنگی ایران، نگران کننده است.به نظر شما این پدیده چه آسیبهایی می تواند داشته باشد؟
به نظر من باید پیش از آنکه به این موضوع بپردازیم که این موضوع چه آسیبهایی برای جامعه مذهبی ما می تواند داشته باشد،باید این موضوع را تحلیل کنیم که چگونه این اتفاق افتاده است.به نظر من ما از یک افق آرمانگرایانه به واقعیتهای اجتماعی نگاه می کنیم.این نوع روابط چه پیامدهایی دارد؟چه کسانی نگران این پدیده هستند و بر اساس چه افق فکری نگران هستند؟من قبول دارم که جامعه ما یک جامعه مذهبی است اما الان باید به جامعه همانطور که 20 سال پیش نگاه می شد نگاه کرد؟یک روز در جامعه ما حضور زنان در معابر یک امر زشت بود.زن در خانه بود و حق رای نداشت و شاغل بودن او کار زشتی محسوب می شد.اما اکنون بسیاری چیزها فرق کرده زنان حق رای دارند و همپای مردان در جامعه کار می کنند.
به نظر من ما با یکسری تغییرات فرهنگی مواجه هستیم که اگر می خواهیم برای آن تغییر ایجاد کنیم باید آن را درک کنیم.امروز یک مشکلاتی در جامعه ما وجود دارد که تصور می کنم دلیل اصلی آن شکاف نسلی است.منظورم از این شکاف نسلی تفاوت پدر و پسر نیست،بلکه شکاف میان دو،سه نسل است که عده ای با فکر و عقاید گذشته زندگی می کنند و نسل امروز با تفکرات جدید.عده ای با مراجعه به افق دوردست جامعه را می بینند و یک عده به روزهستند.بنابراین من تصور می کنم مشکل اول و اصلی این است که افقهای فکری خودمان را به نسل فعلی نزدیک و هماهنگ کنیم.در نتیجه اگر حتی از نظر ما یک امر نامرسومی وجود دارد به جای اینکه فریاد بزنیم وای چه شد،کاری کنیم که آنها را درک کنیم.
بنابراین با تغییر نگاه می توانیم مشکلاتی که امروز نسل جوان با آن مواجه است و اکثرا از فرهنگ غربی هم وارد کشور ما شده را حل کنیم؟
با تغییر افق فکری و به روز کردن خودمان می توانیم در افکارمان تغییر دهیم به جای اینکه دائما جوانان را متهم کنیم.چون در اینصورت آنها هم ما را نادیده می گیرند.گاهی مسائل قابل حل هستند اما با ذهنیت بسته و قدیمی ما امکان ندارد.جوانان می خواهند برای حل بحران تحریم،تورم و گرانی وبیکاری و ازدواج هنجارهای سخت و دست و پاگیر را کنار بگذارند اما ما در مقابل چه می کنیم؟
آمارها نشان می‌دهد هم‌خانگی در 40 سال اخیر در کشورهای غربی افزایش چشمگیری داشته است. سرشماری‌ها نشان می‌دهد تعداد زوج‌های هم‌خانه امریکا در سال 1960، 439 هزار نفر بوده و در سال 2000، برآورد شده که در حدود پنج میلیون و 500 هزار نفر هم‌خانه هستند. آیا ممکن است این اتفاق در کشور ما هم بیفتد؟
من این هم خانه بودن دختران و پسران را خوب نمی دانم اما برای حل این مشکل به نظر من به جای اینکه راهکارهای سلبی در نظر بگیریم بهتر است که زمینه ازدواج آسان را فراهم کنیم تا آنها مجبور نباشند برای ازدواج از یک کانال سخت و هفت خوان رستم عبور کنند.ما احساس نگرانی می کنیم اما یک راهکار خوب هم در نظر نمی گیریم.به نظر من ممکن است این اتفاق هم بیفتد اما باید مطابق عرف اسلامی عمل کنیم.ما آنقدر قوانین زندگی وازدواج را برای جوانان سخت کردیم که آنها برای آسان کردن واصلاح خودشان پیش قدم می شوند و نتیجه همین می شود.من رفتار آنها را تایید نمی کنم اما اجبارهای اجتماعی را هم باید در نظر گرفت.
آقای دکتر به نظر شما ما بااصلاح و ساده کردن قوانین باید این وضعیت را هدایت کنیم؟
دقیقا.اگر ما بتوانیم این وضعیت را هدایت کنیم بر شکاف نسلی پیروز شویم برای همین شیوه های جدید زندگی جوانان می توانیم درمان فرهنگی مناسب پیدا کنیم و یک پایگاه اجتماعی و دینی پیدا کنیم.
45232
نظر شما