گوجه فرنگی شگفتی ساز می شود ؛ ملی پوشان میلیاردی نمی شوند؟

امید هنوز نمرده اما ناامید شدیم. جا زدیم ، آیه یاس می خوانیم . تیم ملی هنوز زنده است . باید باشد. این همه امید ماست. تیمی که تا حالا باید از این گروه در اسم ساده به جام جهانی می رسید اما با دست خودمان به کارمان گره انداختیم. گره ای کور که حالا باید با دندان بازش کنیم. 2 امتیاز مفت برابر قطر در تهران و باخت عجیب در لبنان و تراژدی شکست برابر ازبکستان در ورزشگاه آزادی. این یعنی بن بست امروز. به قول زنده یاد ناصر حجازی همه  چیزمان به هم می آید و فوتبال مان هم تابعی است از دیگر تصمیمات روزمره مان در زندگی. قطر در دقیقه 96 به کره باخته ، ازبکستان هم در خانه لبنان را برده است. حالا ایران 4 امتیاز از ازبکستان عقب افتاده. فاصله ایران و کره هم 3 امتیاز است. ایران و کره 3 بازی دارند ، ازبکستان دو بازی . آنها برای صعود اگر 3 امتیاز بگیرند ، ما باید 7 امتیاز بگیریم.
شرایط سخت است درست مثل 4 سال قبل. مثل روزی که ایران به عربستان باخت و کارش به اما و اگر افتاد. همه می دانند که این بار فیفا هم علاقه خاصی دارد تا ازبکستان جهانی شود. بلاتر در 6 ماه 2 بار به این کشور رفته. سایت فیفا مدام از توسعه فوتبال شان می نویسد. از سرمایه گذاری بی نظیر کشوری که می خواهد جهانی شود. همان پروسه ای که 4 سال قبل برای توسعه فوتبال آسیا با برنامه ریزی خنده دار و ساعت عجیب بازی ها انجام شد تا کره شمالی جهانی شود. این بار هم قصه تقریبا همان است . ما هم که استادیم. استاد به اما و اگر انداختن روزگارمان. تیم ملی روزی کارش را به چالش انداخت که در بیروت به لبنان باخت. روزی که بازیکنانش در اوج غرور ژست گرفته بودند و ناز داشتند که چرا مدام همه از مدال های المپیکی می گویند و چرا می گویند ملی پوشان و فوتبالی ها کلا نباید نازشصت شان میلیاردی باشد.
نبش قبر اما چاره ساز نیست. امتیازها مفت از دست رفتند. گل های مفت و کشنده روی کاشته ها ، فورواردهای میلیاردی که از دو قدمی توپ را توی گل نمی کنند و آخرش افسوس. افسوس به حال سالی 1000 میلیاردی که هزینه می کنیم برای لیگ مان و 22 یار نداریم که از بودن شان آسوده باشیم به جهانی شدن. درست مثل اتفاقی که برای کره ای ها یا ژاپنی ها می افتد. این نتایج دستاورد لیگ مان است. لیگی که یکی از مهاجمانش  قراردادی 1.7 میلیاردی با تیمش بسته و تعداد کل گل هایش به اندازه انگشتان دو دست  نرسیده ( حتی با گل هایش در بازی های تمرینی! )

کار تیم ملی را به اما و اگر افتاده. با این وجود هنوز امید هست. 4 سال قبل به تیم ملی شوک دادیم. قطبی جای دایی آمد اما پروژه آشنایی با کره ها مثل کف دست ، برای مان کارساز نشد.

این بار اما کروش مانده. او که یکی از سرشناس ترین مربیان دنیاست.  اما در این فوتبال و این لیگ نتوانسته تیمی معجزه آسا بسازد . منتقدانش که ابتدا می گفتند او از بالا فوتبال ایران را می بیند حالا اعتقاد دارند در فوتبال مان حل شده است. آچمز شده است.ولی او تنها راه مان است. 2 ماه فرصت و ساختن رویای جهانی. شاید باید به حرف های برانکو بیشتر دقت کنیم. شاید بهتر باشد به بازیکنان مان بگوییم خودتان باشید. طاووس نباشید ، همان کبک بمانید.

3 بازی داریم و اقلا 7 امتیاز می خواهیم . 2 بود و یک باخت تا به ماراتن پلی آف نیفتیم. 3 مسابقه ای که اولینش حتما باید برای مان برد داشته باشد. باز کارمان برای صعود به قطر کشیده. جایی که خاطره ها از آن داریم. 3 بازی اخیرمان با این تیم مساوی شده اما این بار برد می خواهیم. شاید کمی خرافات امیدوارمان کند. 4 دوره قبل ، در قطر باختیم و کارمان به پلی آف کشید اما به جام جهانی رسیدیم. دوره بعدش در مقدماتی جام جهانی ژاپن و کره ، خبری  از قطر نشد و ما هم حذف شدیم. سال 2006 برای رسیدن به جام جهانی نیاز به برد داشتیم برد قطر در قطر. بردی که در دقیقه 94 روی سانتر خداداد و ضربه وحید هاشمیان نصیب مان شد. حالا یک دور به جام جهانی نرفتیم و این بار برای رسیدن به جام جهانی نیاز به بردن قطر داریم. شاید این بار بخت یارمان باشد. قطر دوباره دروازه صعودمان باشد.
تیمی که این بار نو شده و به نظر می رسد با ترکیب جدیدش پویاتر از قبل بازی می کند و اقلا حسرت گل زدن را به دل مان نمی گذارد ، شاید بتواند کار بزرگ هم انجام دهد. بردن قطر در دوحه و 3 امتیاز بازی لبنان در تهران می تواند ما را در دروازه جام جهانی قرار دهد. برای ما که در کشورمان گوجه فرنگی با رسیدن به مرز 5 هزار تومان شگفتی می سازد. داشتن امید به خلق شگفتی از ملی پوشان گرانقیمت و میلیاردی  آیا خواسته ای بزرگ است؟

4141