چرا از دیدن "پایتخت" ذوق زده می شویم

خیلی از احوالات  خود را به عینه در شبکه ای می دیدند که معمولا از نمایش آدم های واقعی پرهیز دارد و جز چند روز مانده به انتخابات  آدم های کوچه و خیابان را در آن نمایش نمی دهند. معیار خوب و بد بودن یک اثر نمایشی بدون شک انعکاس طابق النعل بالنعل با واقعیت های یک جامعه نیست . چه میزان از فیلم های خوبی که دیده ایم و به خاطر سپرده ایم  نمایش مستندی از آدم های آن جامعه بوده اند؟ اصلا این میل دیدن آدم های دور و برمان در آثار نمایشی از کجا آمده؟ من فکر می کنم از بس آدم های واقعی در دیگر عرصه ها غایبند که وقتی  آن ها را در آثار نمایشی می بینیم  تا بدین اندازه ذوق زده می شویم. یا به عبارتی دیگر فعلا فقط در عرصه آثار نمایشی است که امکان رویت آدم های واقعی را_البته آن هم به ندرت و  باید تاکید کنم تا حدودی واقعی و نه خیلی واقعی_ داریم. ما در رسانه ای که آن را ملی نام نهاده اند آدم واقعی که از پوست و گوشت و خون و عصب ساخته شده باشد  نمی بینیم. هرچه می بینیم از مدیر و مجری و بازیگر و سیاستمدار و فوتبالیست و کارشناس امور معنوی  و شومن و...الخ، همه و همه تصنعیند . بدجوری هم تصنعیند. همه در حال بازیند. آن هم بازی بد و نچسبی که هیچ کس را خوش نمی آید. پس بی وجه نیست که با دیدن آدم هایی که هم نماز می خوانند و هم ترانه می خوانند و دست می زنند این قدر ذوق زده می شویم.