به گزارش خبرآنلاین، نیکولاس مادورو موروس (Nicolás Maduro Moros) در سال 1962 در کاراکاس پایتخت ونزوئلا به دنیا آمد. نیکولاس مادورو معاون هوگو چاوز که در زمان بیماری وی زمام امور ونزوئلا را در اختیار داشت، از انقلابیون اصیل این کشور و همراه وفادار چاوز به حساب میآید. نیکولاس مادورو، فعالیت سیاسی خود را از زمان نوجوانی با حمایت از جنبش انقلابی بولیویاری آغاز کرد و از زمانی که راننده اتوبوس بود به نمایندگی از کارگران در اتحادیه صنف حمل و نقل در کاراکاس رسما وارد سیاست شد. وی یکی از بنیان گذاران حزب سیاسی است که بعدها حزب چاوز از دل آن بوجود آمد.
مادورو در سال 2000 نماینده شورای ملی بود و دفاع جانانه او از سیاستهای چاوز، او را به یکی از حامیان مورد علاقه وی تبدیل کرد. وی از سال 2006 وزیر خارجه ونزوئلا بوده و پس از برگزاری انتخابات ماه اکتبر به معاون اولی رئیس جمهور ارتقا یافت. مادورو در دوران تصدیش در وزارت خارجه، مدافع جدی ایدههای چاوز بود و همراه با چاوز منتقد سرسخت مسائل جهانی با رویکرد حزب چپ بشمار میرفت.
وی که پیش از تصدی وزارت خارجه رئیس قوه مقننه بود، پس از وزارت، پست قبلی خود را به همسرش سیلیا فلوره واگذرا کرد. فلوره اولین زنی است که در فاصله سالهای 2006 تا 2011 ریاست شورای ملی را به عهده گرفته است. در سال 1992 که چاوز در پی کودتای نظامی ناموفق خود به زندان افتاد، فلوره با هدایت تیم قضایی توانست وی را پس از دو سال، از زندان آزاد کند. فلوره در حال حاضر دادستان کل کشور است.
مادورو از اولین روزهای درمان سرطان چاوز در نیمه سال 2011، همراه وی بوده و اغلب با او به هاوانا سفر میکرده است. در طول برگزاری انتخابات ریاست جمهوری اکتبر 2012 در ونزوئلا، مادورو در اقدامی که نشان از وفاداری داشت، رانندگی اتوبوس حامل چاوز و همراهانش را شخصا به عهده گرفت.
پیشینه عضویت وی در اتحادیه کارگری سبب شده است نظر طرفداران چاوز به وی مثبت بوده و احترام زیادی برای او قائل باشند. از نظر دیپلمات های خارجی، مادورو بسیار خوش برخورد است و در میان همه اطرافیان چاوز بهتر میتوان با وی ارتباط برقرار کرد.
«انریکه کاپریلس» مخالف و رقیب مادورو و فرماندار «میراندا» با اختلاف کمی از مادورو شکست خورد. مادورو، در سال 1962 در «کوکوتا» کلمبیا به دنیا آمد و پسر رهبر یک اتحادیه بود و در یک دبیرستان دولتی در «لیسهئو خوزه آوالوس» در حومه غربی «کاراکاس» تحصیل کرد و اولین آشنایی او با سیاست زمانی بود که به اتحادیه دانشآموزی دبیرستان خود پیوست.
مادورو پس از ترک مدرسه، برای سالهای زیادی به عنوان راننده اتوبوس فعالیت کرد و در دهه 1980، شغل سیاسی خود را آغاز کرد و به طور غیر رسمی نمایندگی رانندگان اتوبوس سامانه مترو کاراکاس را برعهده گرفت و در حین کمپین ریاستجمهوری 1983، به عنوان محافظ شخصی «خوزه ویسنته رانگل» استخدام شد.
مادورو در سال 1998، به اتاق معاونان ونزوئلا، در سال 1999 به مجمع موسسان ملی، و در نهایت در سال 2000 در مجمع ملی ورود پیدا کرد و در سال 2005 تا 2006 به عنوان رئیس مجمع ملی ونزوئلا برگزیده شد. در زمانی که مادورو وزیر خارجه بود سیاست خارجی ونزوئلا شامل حمایت از لیبی تحت حکومت «معمر قذافی» و تغییر در روابط با کلمبیا بود.
در 8 دسامبر 2012، هوگو چاوز در یک سخنرانی ملی اعلام کرد که بیماری سرطان وی بازگشته است و برای درمان و عمل جراحی به کوبا باز میگردد و احتمال میرود وضعیت سلامت وی وخیم شد و به همین منظور تأکید کرد در صورتیکه اتفاقی برایش افتاد، مادورو به عنوان جانشین او به فعالیت ادامه دهد.
پس از مرگ چاوز در 5 مارس 2013، مادورو به عنوان رئیسجمهور موقت ونزوئلا آغاز به کار کرد اما طبق قانون اساسی ونزوئلا، از زمان مرگ چاوز، ظرف 30 روز میبایست انتخابات ریاستجمهوری برگزار میشد. مخالفان ونزوئلا با اعتراض به انتصاب مادورو به عنوان رئیسجمهور موقت ونزوئلا اعلام کردند که این اقدام در نقض مفاد 229 و 231 و 233 قانون اساسی ونزوئلا است.
مادورو به طور دائم تأکید کرده بود که دشمنان تاریخی ونزوئلا با مواد سمی، چاوز را آلوده کرده بودند اما آمریکا این اظهارات را که سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا موسوم به «سیا» چاوز را به سرطان مبتلا کرده، رد کرد.
52261
نظر شما