مساله ای به نام «وارداتی شدن تاریخ»

این پژوهشگر تاریخ معاصر می نویسد:
«سخن راندن از «تولید علم» در دانشگاه‌ها و حوزه‌های علمیه، ارائه یک طرح آرمانی و چه بسا دست نیافتنی تلقی گردد. اما نمی‌توان از این یادآوری گذشت و نگفت که ماهیت این مراکز آموزشی از یک سو و شخصیت این رشته‌ها از سوی دیگر ایجاب می‌کند که در جبین آنها، پیش از هر تصویری، دیدن تولید علم را خوش بداریم.آنچه طبیعی به نظر می‌رسد این است که فرایند تولید علم – در اینجا علم تاریخ – از دانشگاه‌ها و حوزه‌های علمیه آغاز شود و نتایج آن نیز به این مراکز بازگردد. یعنی چرخه علم‌آموزی به نحوی باشد که نه تنها منجر به تولید محصولات علمی گردد، بلکه خود نیز از دستاوردهای این تولید بهره‌مند شوند. آیا چنین چرخه‌ای در مراکز آموزش عالی ایران – اعم از دانشجویی و طلبگی – دیده می‌شود؟ نمی‌توان پاسخ این پرسش را یکسره مثبت دانست.»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین می گوید:
«اگر دوره دانش‌آموزی را مقطعی برای مصرف علم تلقی کنیم، دوره دانشجویی را باید زمان تولید علم بدانیم. بیان آرا و نظریات تازه، ارائه تحلیل‌های نو، به دست دادن گزارش‌های تاریخی جدید، به چالش کشاندن منابع و در نهایت به حرکت واداشتن چرخه تولید علم، غیبتی محسوس در دانشگاه‌ها و حوزه‌های علمیه دارد. تداوم نقش علم‌آموزی و ناتوانی در تولید اندیشه و فرآورده‌های نو، نتیجه‌ای جز نیازمندی و مصرف محصولات خارجی نداشته است. روی آوردن به تولیدات تاریخی دیگران امری مذموم نیست؛ در مقام تطبیق، تکمیل، نقد و آگاهی از تلاش‌های بیرونی، رجوع به آنها حائز اهمیت فراوان است، اما تغذیه بلاشرط تاریخ وارداتی، عیبی آشکار است.»
برای خواندن متن کامل این مطلب، لطفا اینجا را کلیک کنید.